GRECE*: Ο Πόλος της Αντι-Ηγεμονίας και το Διανοητικό Σύμφωνο με την Εργασία

Αν την εξετάσουμε στο πνευματικό τοπίο της εποχής της, η Νέα Δεξιά διακρίνεται πραγματικά για τη μοναδικότητά της, την αμεροληψία της και τη ρήξη της τόσο με τα αριστερά όσο και με τα δεξιά κινήματα. Χρησιμοποιώντας την ορολογία του Ιταλού φιλόσοφου Αντόνιο Γκράμσι (1), το σύνολο των διανοουμένων της GRECE ανέλαβε να δημιουργήσει έναν πόλο αντιηγεμονίας και, με αυτόν τον τρόπο, συνήψε ένα ιστορικό σύμφωνο με την Εργασία ενάντια στο Κεφάλαιο.

Η διδασκαλία του Γκράμσι είναι ενδιαφέρουσα, καθώς έρχεται σε ρήξη με τον κλασικό μαρξισμό, απορρίπτοντας την απόλυτη καθοριστικότητα των οικονομικών διαδικασιών έναντι των πολιτικών. Για τον Γκράμσι, ο πολιτισμός (η σφαίρα της κοινωνίας των πολιτών και των διανοουμένων) ασκεί μεγαλύτερη και πιο απτή επιρροή στην πολιτική από τις δυνάμεις ή τα μέσα παραγωγής. Ως εκ τούτου, οι επαναστάσεις πραγματοποιούνται μέσω της σφαίρας του πολιτισμού και όχι μέσω αλλαγών στην ισορροπία της βάσης. Ο Γκράμσι έκανε διάκριση μεταξύ «παραδοσιακών» (ή «συμβατικών») διανοουμένων (αυτών που δικαιολογούν το status quo και αποδέχονται τους κανόνες της ηγεμονίας) και οργανικών διανοουμένων. Οι τελευταίοι συνάπτουν συνειδητά συμμαχία είτε με την Εργασία (οπότε παίρνουν το μέρος των Εργατών) είτε με το Κεφάλαιο (οπότε γίνονται υπερασπιστές του αστικού συστήματος και φορείς της αστικής συνείδησης, στην οποία δεν ανήκουν απαραίτητα από οικονομική άποψη). Μέσω αυτής της συμμαχίας καθορίζεται η σχέση των διανοουμένων με την ηγεμονία. Όταν παίρνει το μέρος της ηγεμονίας, ο οργανικός διανοούμενος ορκίζεται πίστη στο Κεφάλαιο· όταν απορρίπτει την ηγεμονία και επιλέγει την Εργασία, γίνεται νεκροθάφτης της ηγεμονίας και πηγή ζωτικής δύναμης για την επανάσταση.

Έχοντας μελετήσει προσεκτικά τις ιδέες του Γκράμσι (το 1981 πραγματοποίησαν συνέδριο αφιερωμένο στον «Γκράμσιανισμό από τα δεξιά»), η Nouvelle Droite σύναψε μια διανοητική συμφωνία με την Εργασία, με την Αντικαπιταλιστική Εργασία. Κριτικάροντας την στενή, τυπικά μαρξιστική υλιστική ερμηνεία της Εργασίας, η Νέα Δεξιά αναδιαμόρφωσε τον ίδιο τον πυρήνα της Εργασίας και μετέτρεψε έτσι ένα αποκλειστικά υλιστικό φαινόμενο σε μια υπαρξιακή κατηγορία. Η Εργασία, μαζί με τον φορέα της, τον Εργάτη (Der Arbeiter του Jünger), έχει πνευματική σημασία στο ότι:

- αντιτίθεται στη μπουρζουαζική σφαίρα του «μηχανικού θανάτου» που δημιουργεί μια λατρεία του ορθολογισμού, του ατομικισμού και της ατομικής «ελευθερίας από», ως μια αυτοδύναμη μορφή που είναι κενή περιεχομένου και εφαρμόσιμη σε οποιαδήποτε ποσότητα·

- βρίσκεται σε κατάσταση πλήρους κινητοποίησης, σε κατάσταση «ηρωικού ρεαλισμού»

- δεν είναι κάτι οικονομικά καθορισμένο και, ως εκ τούτου, διαφέρει από το «προλεταριάτο».

Ο διανοούμενος που στέκεται στο πλευρό της Εργασίας γίνεται Εργάτης και μπαίνει σε μάχη εναντίον των αστών. Είναι πολεμιστής της αντιηγεμονίας. Κατά την άποψη του Jünger, η κατάσταση της αντιπαράθεσης, του πολέμου και της αρχέγονης, στοιχειώδους δύναμης είναι μια εκδήλωση του θείου.

 Ο Jünger γράφει: «Οι θεοί αγαπούν να αποκαλύπτονται στο στοιχειώδες, στους λαμπερούς ουρανούς, στους κεραυνούς και τις αστραπές, στον φλεγόμενο θάμνο που η φλόγα δεν κατακαίει».

Για το Κεφάλαιο και τους αστούς υπηρέτες του, η κύρια αξία είναι η ασφάλεια, και για αυτό το λόγο η ηγεμονία προσπαθεί να ενθαρρύνει και να ενισχύσει την ανάπτυξη της καταναλωτικής κοινωνίας. Ο Jünger σημειώνει ότι η εργασία έχει πάντα έναν «κατανοητό» χαρακτήρα. Η εργασία είναι, πάνω απ' όλα, ρυθμός και τέμπο: «Η εργασία είναι ο ρυθμός της γροθιάς, των σκέψεων, της καρδιάς, της ζωής μέρα και νύχτα, της επιστήμης, της αγάπης, της τέχνης, της πίστης, της θρησκείας, του πολέμου· η εργασία είναι η ταλάντωση του ατόμου και η βαρύτητα που κινεί τα αστέρια και τα ηλιακά συστήματα».(3) Ο Jünger διευκρινίζει: «Η άρνηση του οικονομικού κόσμου ως καθοριστικού παράγοντα της ζωής, και ως εκ τούτου ως δύναμης του πεπρωμένου, είναι αμφισβήτηση της θέσης του, όχι της ύπαρξής του.»(4)

Έτσι, η οικονομία (η βάση) πρέπει να υποταχθεί στον «ανώτερο νόμο του αγώνα», και ο Εργάτης δεν ενεργεί για να αλλάξει την ισορροπία των δυνάμεων και των σχέσεων παραγωγής, αλλά για μια συνολική αλλαγή της ιεραρχίας.

Απόσπασμα από το βιβλίο A Theory of Europe της Ντάρια Πλατόνοβα Ντουγκίνα

(1). Ο Αντόνιο Γκράμσι (1891–1937) ήταν Ιταλός μαρξιστής φιλόσοφος, δημοσιογράφος και επαναστάτης, γνωστός για το έργο του σχετικά με την πολιτιστική ηγεμονία και τον ρόλο των διανοουμένων στην κοινωνία. Φυλακισμένος υπό το καθεστώς του Μουσολίνι, ανέπτυξε θεωρίες με μεγάλη επιρροή σχετικά με την εξουσία, την ιδεολογία και τα πολιτιστικά μέσα με τα οποία οι κυρίαρχες τάξεις διατηρούν τον έλεγχό τους.

(2). Ernst Jünger, The Worker: Dominion and Form, μετάφραση Bogdan Costea, επιμέλεια Laurence Paul Hemming (Evanston: Northwestern University Press, 2017), 32.

(3). Ibid., 45.

(4). Ibid., 18.

*Υποσημείωση του μεταφραστή: GRECE - Groupe de Recherche et d'Études pour la Civilisation Européenne (Ομάδα Έρευνας και Μελέτης για τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό). Ομάδα Γάλλων διανοουμένων της Νέας Δεξιάς που ιδρύθηκε το 1968 και προωθεί την υπεράσπιση της ευρωπαϊκής πολιτισμικής ταυτότητας απέναντι στη φιλελεύθερη οικουμενικότητα

Μετάφραση: Οικονόμου Δημήτριος