De val van Armenië en de ‘Trump-corridor’

De ondertekening van het vredesakkoord tussen Armenië en Azerbeidzjan, die op 8 augustus 2025 in Washington plaatsvond in aanwezigheid van de Amerikaanse president Donald Trump, markeert de overwinning van de globalistische krachten in Eurazië. Ondanks de gematigd positieve toon van de verklaringen van de Russische leiders over het belang van het akkoord, dat al vele jaren werd verwacht, moet worden opgemerkt dat Moskou zich eerder een heel ander scenario had voorgesteld.

Ten eerste was er de Minsk-groep van de OVSE, die optrad als bemiddelaar en waarnemer bij de regeling tussen de Kaukasische republieken. Ten tweede was er het plan van Lavrov, dat voorzag in de teruggave van een aantal nederzettingen aan Azerbeidzjan, waarna een vredesverdrag zou worden ondertekend en de grenzen zouden worden afgebakend. Bakoe was klaar voor deze optie, maar Nikola Pashinyan, de handlanger van Soros, saboteerde dit proces.

Als gevolg daarvan besloot Ilham Alijev, rekening houdend met de speciale militaire operatie van Rusland in Oekraïne en de militaire betrokkenheid van Rusland in Syrië, een militaire campagne te voeren tegen Nagorno-Karabach en Armenië, die een succes bleek te zijn. Russische vredestroepen werden uit de regio teruggetrokken (nadat ze eerder verliezen hadden geleden als gevolg van beschietingen door het Azerbeidzjaanse leger).

Ten derde vond de ondertekening van de overeenkomst in Washington plaats tegen de achtergrond van de verslechtering van de betrekkingen van Rusland met zowel Azerbeidzjan als Armenië. Het eerste land steunt Oekraïne actief, ontwikkelt de samenwerking met de NAVO en voert repressie tegen russofielen in het land. De autoriteiten van het tweede land dreigen openlijk met terugtrekking uit de CSTO (Collectieve Veiligheidsverdragsorganisatie) en de EAEU (Euraziatische Economische Unie) en hintten op een mogelijke versterking van de samenwerking met de EU-lidstaten en de Verenigde Staten (wat in feite ook gebeurt).

Opgemerkt moet worden dat de ontmoeting van de staatshoofden van de drie landen in de Verenigde Staten plaatsvond in een pompeuze sfeer. Zowel Alijev als Pasjinjan prezen Donald Trump en benadrukten de noodzaak van zijn nominatie voor de Nobelprijs voor de Vrede. Tegelijkertijd merkte Trump zelf op dat hij een soortgelijke ondertekening van een overeenkomst tussen Rusland en Oekraïne wil organiseren, waarmee hij zijn uitzonderlijke zelfingenomenheid benadrukte.

Daarnaast schonk Pasjinjan Trump een uniek oud Armeens manuscript, een van de oudste exemplaren van Grigor Narekatsi's wereldberoemde gebedenboek “Het boek der klaagzangen” (10de-11de eeuw n.Chr.). Het is onduidelijk waarom Trump, die evangelisch is, deze culturele waarde van de Armeense Apostolische Kerk nodig heeft. Maar de stap van Pasjinjan heeft al tot verontwaardiging geleid onder Armeniërs. Op symbolisch en zelfs metafysisch niveau betekent een dergelijk gebaar van de Armeense premier een vrijwillige afstand van soevereiniteit, die niet alleen tot uiting komt in politieke beslissingen, maar ook in metaculturele codes.

Een van de belangrijkste punten van de overeenkomst tussen Armenië en Azerbeidzjan is de Zangezur-corridor, een verbindingsweg van ongeveer 50 km lang tussen de Azerbeidzjaanse exclave van de Autonome Republiek Nakhichevan en het vasteland van Azerbeidzjan, die door het grondgebied van de regio Syunik in Armenië loopt. De exploitatie en het beheer van de corridor zijn formeel voor 99 jaar in lease gegeven aan de Verenigde Staten. Amerikaanse particuliere militaire bedrijven zullen voor de veiligheid in deze corridor moeten zorgen. Dit deel is al de “Trump-corridor” genoemd. (De officiële naam is echter Trump Route For International Peace and Prosperity (TRIPP).

Gezien de nauwe samenwerking tussen Turkije en Azerbeidzjan kunnen we spreken van de totstandkoming van een Turkse corridor. Ankara krijgt zo via Armenië en Azerbeidzjan toegang tot de landen van Centraal-Azië, die deel uitmaken van de Organisatie van Turkse Staten (OTS), een pan-Turks project met onduidelijke doelstellingen en vage formuleringen. Het lijdt geen twijfel dat het Turkije van Erdogan deze nieuwe kans met beide handen zal aangrijpen om zijn culturele, economische en politieke expansie in en via de Kaukasus voort te zetten.

Het behoeft geen betoog dat de opkomst van een dergelijke transportcorridor, die juridisch verbonden is met de Verenigde Staten, de belangen van zowel Rusland als andere spelers in de Kaukasus, met name Iran, ondermijnt. Eerder reageerden de autoriteiten van dit land kritisch op de mogelijke deelname van een derde partij aan de exploitatie van de Zangezur-corridor, of dat nu Turkije was of iemand anders. Maar met de komst van de Verenigde Staten ziet Teheran dit niet alleen als een alarmsignaal, maar als een duidelijke bedreiging.

Brigadegeneraal Yadollah Javani, plaatsvervangend commandant voor politieke zaken van het Islamitische Corps der Revolutionaire Garde, zei bij de ondertekening van de overeenkomst tussen Armenië en Azerbeidzjan dat zij een “veel grotere fout” hadden gemaakt dan Zelensky. Het gaat hier niet om een vredesverdrag op zich, maar om de overdracht van de Zangezur-corridor aan de Verenigde Staten voor 99 jaar. Het is duidelijk dat dit gebied, dat grenst aan Iran, niet alleen zal worden gebruikt voor het verkeer van burgers en goederen, maar ook voor militaire en inlichtingendoeleinden. In de eerste plaats tegen Iran.

Azerbeidzjan werkt al lange tijd samen met Israël op dit gebied (tijdens het laatste militaire conflict tussen Israël en Iran werd het vuur ook vanuit het grondgebied van Azerbeidzjan gecoördineerd). Javani beloofde de uitvoering van dit project met wapengeweld te zullen verhinderen. Eerdere vuurgevechten met de Verenigde Staten en Israël hebben echter aangetoond dat Iran in werkelijkheid over beperkte mogelijkheden beschikt, hoewel het op officieel niveau vrij ernstige en luidruchtige verklaringen aflegt. Gezien de terugtrekking van Iran uit Syrië en de moeilijkheden in Libanon en Palestina, zal Teheran nu nog minder middelen hebben om zijn eigen beleid in de regio voort te zetten.

Wat Rusland betreft, is de toenemende vijandigheid van Azerbeidzjan ook een reden tot bezorgdheid. De Republiek Azerbeidzjan grenst rechtstreeks aan de Russische Federatie. Bovendien nam Azerbeidzjan deel aan de noord-zuidtransportcorridor en werd aangenomen dat er een landverbinding doorheen zou lopen. Als er complicaties ontstaan in de betrekkingen tussen Azerbeidzjan en Rusland en Iran, zal Bakoe deze verbinding gewoon blokkeren. Dan blijft alleen de waterweg via de Kaspische Zee over. Vanwege de beperkte capaciteit van de haveninfrastructuur aan zowel de Iraanse als de Russische kust zal deze route echter niet geschikt zijn voor grote transitvolumes.

Bovendien zal de algehele veiligheid in de Kaukasus ernstiger worden aangetast. Er is al vrij veel activiteit van Turkse en Britse inlichtingenagenten in deze regio. Daarnaast zijn er al lange tijd religieuze afgezanten uit de landen van de Perzische Golf actief, die zich bezighouden met de verspreiding van waarden die vreemd zijn aan de volkeren van de Kaukasus, zij het onder het mom van een gemeenschappelijke moslimcultuur. Dit zal het risico op intra-religieuze en interreligieuze conflicten vergroten.

De huidige leiders van Armenië en Azerbeidzjan zullen ondertussen elk de ondertekende overeenkomst presenteren als het beste scenario met verstrekkende plannen voor economische ontwikkeling – de creatie van nieuwe hubs, buitenlandse investeringen, enz.

Het is logisch om aan te nemen dat de EU-landen voorlopig niet zullen samenwerken met Rusland en dat de Kaukasus zal worden gebruikt als doorvoerroute van China en andere Aziatische landen naar Europa. In dit perspectief zal Georgië, dat probeert de belangen van verschillende landen in evenwicht te houden, zich niet laat meeslepen in politieke avonturen en zijn eigen doorvoerinfrastructuur ontwikkelt, geleidelijk naar het Westen opschuiven, gezien de voordelen van zijn geostrategische positie en het feit dat het een deel van de goederen- en energiestromen voor zich opeist.

Op de lange termijn kan dan ook worden geconstateerd dat de huidige overeenkomst tussen Armenië en Azerbeidzjan in de mondiale geopolitieke context tegen de belangen van Rusland is gericht.