Gaza, uitputtingsslag

Zoals verwacht, en gemakkelijk te voorzien, is het Israëlische offensief in de Gazastrook hervat. De regering in Jeruzalem kon zich geen verdere aarzeling veroorloven. Een verlenging van de wapenstilstand om de uitwisseling van alle gijzelaars te verkrijgen. Waar Hamas zich op richtte, juist om de wapenstilstand te verlengen en zo tijd te hebben om haar troepen te reorganiseren.

De bemiddeling van Qatar, gesteund door Washington, bleek in feite een halve mislukking. Het lukte niet om de vrijlating te bewerkstelligen van alle gijzelaars die in handen waren van Hamas en de nog moeilijker te controleren Islamitische Jihad-groepen. En het conflict werd hervat op een misschien nog wel bloediger manier.

De casus belli waren aanslagen die door Hamas werden opgeëist. Of beter gezegd, door randgroepen van de organisatie, die allesbehalve een eenheidsmonoliet is. Het is eerder een bonte verzameling van groepen, die vaak buiten de logica van de politieke leiding handelen. Die, wonend in Dubai, een zeer relatieve controle, en vooral een vage perceptie, heeft van de realiteit in Gaza.

Op dit moment is het echter de vraag welke vooruitzichten Israël heeft. En vooral, welke opties worden overwogen door haar grote bondgenoot, Washington.

Want als Netanyahu in een impasse zit, dan is Biden, of beter gezegd zijn regering, er niet beter aan toe. Inderdaad.

De gok op de bemiddeling van Qatar is (gedeeltelijk) mislukt. En de gespierde test van het sturen van de vloot, sterk met twee vliegdekschepen, de Ford en de Eisenhower, heeft niet het effect gehad dat Teheran werd verjaagd. Haar naaste en sterkste Arabische bondgenoot evenmin, d. w. z. de Libanese Hezbollah.

Afgezien van de verklaringen en dreigementen is de Iraanse regering huiverig voor een directe interventie in het Gazaconflict. Dat zou leiden tot de onvermijdelijke reactie van de VS. Naar alle waarschijnlijkheid is dit waar de haviken in Washington op rekenden, om voor eens en altijd met de ayatollahs af te rekenen.

Wat Nasrallah betreft, de politiek-religieuze leider van Hezbollah beperkt zich tot verstorende acties aan de Libanese grens. Die tot gevolg hebben dat een aanzienlijk deel van het Israëlische leger naar die Limes wordt gedwongen.
Een strategie die, zo lijkt het, ook wordt gevolgd door de Jemenitische Houthi, een andere Iraanse satelliet, die de routes naar de Golf van Aden steeds onveiliger maken.

Deze situatie zou, als ze lang aanhoudt, weerspiegeld kunnen worden in het Indiase project van een alternatieve route voor de zogenaamde Maritieme Zijderoute, of "Edele Parelsnoer", waar China op steunt.

Een project dat, onnodig te zeggen, zeer wordt gesteund door Washington.

Volgens veel analisten en zelfs sommige Israëlische politici zou de enige mogelijke oplossing zijn om een groot deel van de Gazastrook te "neutraliseren" en honderdduizenden Palestijnen terugdrijven in de richting van de Sinaï. Dit stuit echter op resoluut verzet van Egypte. Al-Sisi wil een dergelijke last absoluut niet op zich nemen.

En vooral om er mannen bij te halen die banden hebben met Hamas. En met die Moslimbroederschap die hij als zijn grootste interne vijand beschouwt.

De andere optie, die door Washington naar voren werd geschoven, om de herovering van Gaza door de Palestijnse Autoriteit te steunen, lijkt in de kiem gesmoord.

Abu Mazen heeft niet de kracht en is een te saaie figuur om Hamas effectief tegen te werken. En hij loopt zelfs ernstig gevaar om de controle over grote delen van de Westelijke Jordaanoever te verliezen.

Bovendien blijft Netanyahu de erfgenamen van Al Fatah als een veel ernstiger bedreiging zien dan Hamas. Vooral een bedreiging voor de Israëlische "kolonies" op de Westelijke Jordaanoever die hij altijd heeft verdedigd. In ruil daarvoor krijgt hij sterke politieke verkiezingssteun.

In dit geval is het erg moeilijk om op korte termijn een einde aan de crisis te voorzien.

De oorlog, die uitputtend en bloedig is, lijkt voorbestemd om nog lang door te gaan. Een uitputtingsoorlog. En het zal nog moeten blijken wie, tussen Israël en Hamas, er op de lange termijn het meest uitgeput uit tevoorschijn zal komen.

Terzijde: het is onmogelijk om niet op te merken dat de strategie van de regering Biden om lokale conflicten uit te buiten om snel problemen met historische tegenstanders - Rusland en Iran - "op te lossen", een boemerang blijkt te zijn.

De controle van de VS over deze gebieden wordt steeds onzekerder. In wezen ... het overwicht van Washington aan het afslijten.

Bron

Vertaling door Robert Steuckers