Giorgio Agamben of de paradox van de permanente staat van uitzondering
03.04.2025
Giorgio Agamben, een belangrijke figuur in de hedendaagse Italiaanse intellectuele wereld, bekritiseert het feit dat de staat van uitzondering (dus een tijdelijke maatregel) permanent is geworden. Hij gebruikt in zijn betoog de term "de staat van uitzondering", waarvan hij de auteur is. "De staat van uitzondering" is permanent geworden en schendt de constitutionele principes, en dat is precies wat een grote schending van onze vrijheid is. De filosoof vraagt zich af waarom de politieke reacties op de Co vid-crisis zo aanzienlijk waren, terwijl problemen van gelijke of zelfs grotere ernst, zowel recent als ouder, dergelijke reacties niet hebben uitgelokt.
Hier is een kleine citaat uit zijn geschriften: "Het is duidelijk dat het geven van een sterftecijfer zonder het te relateren aan de jaarlijkse mortaliteit gedurende dezelfde periode en zonder de werkelijke oorzaak van het overlijden te preciseren, geen zin heeft. Toch is dit precies wat we elke dag blijven doen, zonder dat iemand lijkt te merken. Dit is des te opmerkelijker omdat de gegevens die de verificatie mogelijk maken beschikbaar zijn voor iedereen die er toegang toe wil. En ik heb in dit gedeelte al verwezen naar het verslag van de voorzitter van de ISTAT, Gian Carlo Blangiardo, waarin wordt aangetoond dat het aantal sterfgevallen door Cov id-19 lager is dan dat van sterfgevallen door ademhalingsziekten in de twee voorgaande jaren".
Maar het probleem van deze toestand in onze huidige samenleving is niet alleen gerelateerd aan C ovid; het is een algemener probleem. Agamben benadrukt hier het feit dat de kwestie van de gezondheid, die tot nu toe een van de middelen, een van de bronnen voor een leven was, het doel van het leven wordt. Tegenwoordig wordt gezondheid en hygiëne als zodanig gepromoot, en dit ondermijnt de fundamentele vrijheden van de mens en creëert een paradox. En het is door deze paradox, door het middel en het doel om te keren, dat de onderdrukkende macht over de bevolking zich vestigt. Het gaat niet langer om het individu; het is dit abstracte concept van de “populatie” dat telt. Men spreekt ons in collectieven aan: de populatie beschermen, statistieken, risico's, getallen, enz. Vandaar de massale vaccinatiecampagne zonder rekening te houden met de logica van de werkelijke risico's (leefijd, algemene gezondheidstoestand van elk individu, een persoonlijk consult met een huisarts om echt te zien of de moeite waard is), vooral omdat alle cijfers aantonen dat het risico om te overlijden niet hoger is dan met de griep.
Deze obsessieve focus op risico's in deze nieuwe wereld maakt van onze samenleving steeds meer een hygiënistische samenleving, waar het leven niet langer de weg van ons bestaan is, maar de macht die ons allemaal in een chantage van de dood houdt.
En om af te sluiten:
Laat je niet manipuleren en herinner je eens te meer de eeuwige wijsheid die door de tijd is bewezen: het leven is een weg en geen doel of resultaat. De zin van het leven zit dus in de beweging, in de vooruitgang. Want zodra men de bestemming bereikt, stopt het leven en gaat de mens een andere fase in, die de dood is. En dat is normaal. Zo werkt de mensheid. Maar er is goed nieuws: de vrijheid om na te denken, die behoort nog steeds tot ons. Aarzel dus niet om jezelf wat geweld aan te doen en te beginnen nadenken. Je zult zien, alles zal veel duidelijker worden.
