Het conflict Rusland-Oekraïne: een proxy-oorlog tussen Rusland en de NAVO

Voor de toekomstige ontwikkeling van het conflict tussen Rusland en Oekraïne zijn er ten minste drie scenario's en gemengde opties daartussen. Het eerste is een overgave van de Oekraïense strijdkrachten. Dat hangt af van de politieke beslissing van president Zelenski. Maar omdat de NAVO-landen nog steeds wapensystemen en wapens aan Oekraïne leveren, denk ik dat het in de nabije toekomst niet mogelijk is. Het tweede scenario is een aanslepend conflict. Het kan bevroren of geëscaleerd worden, maar zal per regio beperkt blijven. De derde variant is het gevaarlijkst en betekent een actievere
betrokkenheid van de NAVO-landen tegen Rusland en Wit-Rusland (onze bondgenoot en militaire partner) of Transnistrië, waar de Russische militaire basis en voorraden liggen. De enclave Kaliningrad van Rusland is ook een mogelijk doelwit voor de militaire aanval van het Westen. In dat geval zal Rusland terugslaan en kunnen er kernwapens gebruikt worden.

Ik veronderstel dat het conflict tussen Rusland en Oekraïne de internationale orde fundamenteel zou kunnen beïnvloeden. Het is niet alleen een conflict tussen twee staten; het is een proxy-oorlog tussen Rusland en de NAVO, waarbij Oekraïne alleen maar gebruikt wordt als vooruitgeschoven slagveld. Wij zien sancties op een soortgelijke manier uitwerken als in de tijd van de Koude Oorlog, en het Westen is nog steeds geïnteresseerd om Rusland meer te isoleren (maar zonder geluk). Zowel Rusland als China verwerpen de "op regels gebaseerde" orde van Washington en de ontkoppeling is heviger dan voorheen.

De vraag is niet naar de driehoeksbasis in de nabije toekomst, maar naar de concurrentie tussen de aanhangers van de multipolariteit en de hegemonie van de VS.

Rusland en China zitten in één kamp. Wij hebben verschillende culturen en visies, maar beiden zijn geïnteresseerd in coëxistentie en niet-inmengingspolitiek, in tegenstelling tot de westerse mogendheden die onder de dekmantel van vrijheid en democratie controle en invloed over de wereldbol oplegden, alleen voor hun eigen voordeel.

Ik denk dat het conflict tussen Rusland en Oekraïne de geopolitieke kaart van Europa zal veranderen. De Europese kaart is immers al eens veranderd toen Joegoslavië uiteenviel. Vanuit het oogpunt van de internationale wetgeving (vanwege de schending van het akkoord van Helsinki) was dat een ernstig precedent, maar de VS steunden dit proces en bevorderden vervolgens tijdens de Kosovo-crisis in 1999 de tweede fase van algemeen Europees separatisme. Het was de tijd van het zogenaamde "unipolaire moment".

Nu is het voorbij en we zien de opkomst van multipolariteit. Ik zie dus een nieuwe verandering op de Europese kaart zeer wel mogelijk.

Trouwens, het lidmaatschap van Finland in de NAVO zal het vredesakkoord van Parijs schenden. Wij zien dus echt de ineenstorting van het politieke systeem van de 20ste eeuw (post-Yalta). Er zal iets nieuws ontstaan en dat hangt niet alleen van Europese actoren af, maar van de hele wereld.

De VS hebben er belang bij om hun eigen dominantie en hegemonie te verlengen - Washington zal proberen om meer neutrale staten in hun eigen baan te betrekken. Het is de reden waarom Zweden en Finland het lidmaatschap van de NAVO gaan aanvragen (actieve propaganda was er
gedurende de laatste 10 jaar en deze was door de VS bevorderd).

De vraag over de uitbreiding van de NAVO en haar uiteindelijke limiet is een ingewikkelde kwestie. Natuurlijk zijn er enkele grenzen aan de uitbreiding van de NAVO. Meer landen betekent meer moeilijkheden en minder flexibiliteit. Ik denk dat het politieke gebod (dat zijn de VS) zal proberen de NAVO op de een of andere manier te hervormen om traagheid in het besluitvormingsproces te voorkomen.

Nu zien we wrijvingen en oppositie binnen de NAVO. De presidenten van Turkije en Kroatië hebben reeds gezegd dat zij Finland en Zweden niet in het bondgenootschap zullen opnemen. Ook is de vraag welke percentage van het nationale BBP moet door ieder lid betaald worden voor de mand van de NAVO. Veel leden (vooral arme landen uit het zuiden van Europa) zijn er niet blij mee. Sommigen zijn bang voor de Russische reactie (en de zaak-Oekraïne is maar één element van zo'n reactie). Laten we afwachten wat er gebeurt op de Top van Madrid in juni.

Mainstream media zijn westerse media en zij geven alleen beelden die in hun eigen belangen passen. Als ik Arabische of Pakistaanse nieuwszenders probeer te zien, zie ik hun reposts van Associated Press, Reuters, CNN, enz. - en daar is er uitsluitend sprake van zwart/wit propaganda en verkeerde informatie. Feiten worden verdraaid. Toch zijn er goede westerse journalisten die goed eigen werk doen en echte onderzoeken leveren, maar het zijn er maar weinig. Journalistiek in de klassieke zin is dood. Sociale netten worden ook gebruikt als propaganda-instrumenten. Onlangs las ik een mening op een militaire Amerikaanse website, die uitlegde dat het Oekraïense conflict de eerste Tik-tok oorlog is, want deze media werden actief gebruikt door Oekraïners en NATO propagandisten.

"De bedoeling van Poetin om een kleine Sovjet-Unie op te richten" is een nepverhaal dat Washington vanaf 2012 promoot. Toen het idee van de Euraziatische Economische Unie werd aangekondigd, vertelde Hillary Clinton meteen dat het een restauratie van de USSR zou zijn. Maar een zulke restauratie is niet mogelijk. Veel landen in veel regio's hebben zich aangesloten voor financiële en economische activiteit. Mercosur, Unasur en CELAC in Latijns-Amerika, SAARC en ASEAN in Azië zijn maar enkele voorbeelden ervan.

Vertaling door Robert Steuckers