Moge het eschatologisch optimisme van Daria Doegina ons blijven leiden

Zoals vaak het geval is wanneer een geliefde plotseling vertrekt, hebben wij die indruk van onwerkelijkheid, wij hebben moeite om het onvermijdelijke te beseffen. Wij dwalen als in een zwevende wereld, bewoond door dat vreemde gevoel dat wij nog met onze geliefde zullen kunnen praten, dat wij zelfs nog samen het onthutsende nieuws zullen kunnen bespreken dat zich afspeelt en dat haar rechtstreeks aangaat. De twee Darias die ik kende: de openbare en de particuliere, en dit kleine mensje, zo kinderlijk en toch zo dapper om in het hart van de voortdurende wereldomvattende en eschatologische oorlog te staan, worden hier in elkaar geschoven.

Ik herinner mij een telefoongesprek met haar aan het begin van de Russische militaire operatie, ik herinner mij haar woorden nog heel goed:

"Luister Pierre-Antoine, wij leven in historische ogenblikken. Rusland zal voortaan gedwongen worden zijn eigen weg te gaan, en dat is wat wij altijd gezegd hebben.

En vooral deze zin, die nog steeds in mijn oren klinkt:

"Ze mogen ons hier in Moskou allemaal doden, maar nu is de echte strijd begonnen.

Dit alles werd gezegd op de vrolijke en opgewekte toon die altijd de zijne was. Eindelijk gebeurde er iets belangrijks. Niet de tragische broederoorlog tussen Europeanen, die ooit goed zal aflopen, als God het wil, maar de vitale breuk tussen de Russische natiestaat en het wereldomspannende imperialisme; de breuk tussen het Derde Rome en het wereldomspannende moeras van kosmopolitieke subversie.

In een ander gesprek legde zij mij ook uit dat men nooit moet wanhopen, maar een "eschatologisch optimisme" moet cultiveren. Dit zijn haar exacte woorden. Ik geloof dat zij ook een lezing over dit thema heeft gehouden. Hoe deze woorden vandaag weerklank vinden.

Ik vind het eigenlijk best moeilijk om over Daria te spreken, die ik echt als een vriendin beschouwde, maar ook als een voorbeeldig metapolitiek activiste en bovenal als een elitefilosofe. Een filosofe in de oude en klassieke zin, die een theoretisch werk in zich droeg dat nog in daden verwezenlijkt moest worden, maar een werk dat al in potentie in haar leefde. In potentie: zoals de oeroude en krachtige boom al bestaat in het zaad, de rivier of de oceaan in de ijle bergbron, de vurigste ster in het meest onzichtbare en oneindig kleine foton. Om u daarvan bewust te worden nodig ik u uit om dit interview met Daria van precies zeven jaar geleden, in augustus 2015, opnieuw te bekijken. Luister naar het intellectuele niveau van deze jonge vrouw, die zich hier bezighoudt met neoplatonische en theopolitieke begrippen die tegenwoordig nog maar weinigen echt begrijpen, en dat in een hoogstaand Frans. Een presentatie gemaakt met een ongelooflijke natuurlijkheid en frisheid.

Om in Frankrijk vergeleken te worden met de haat, de inconsequentie en de morele lelijkheid van opgelegde media sofisten als Enthoven of Lévy, die momenteel de haat aanwakkeren tegen de nagedachtenis van onze lieve Daria en tegen het werk van haar vader. Dit is uit viscerale jaloezie over de ware bezinning waartoe zij vanuit hun geestelijke laagheid geen toegang kunnen krijgen. Onze nationale cultuur sterft omdat mensen als Enthoven en Lévy verhinderen dat er bruggen worden geslagen en vitale en geestelijke banden worden gesmeed tussen de elites van de Europese jeugd, waarvan Daria een prominente vertegenwoordiger was.

De zoektocht naar filosofische kennis was het levensbloed van Daria Doegin en de existentiële as waaromheen al haar handelingen en gedachten gecoördineerd waren. Haar voortdurende metapolitieke inzet was een uiterlijke manifestatie van de gedachte die zij in zich droeg en waaraan zij trouw was. Deze vlam had zij geërfd van haar ouders, die haar die van kindsbeen af doorgegeven hadden, en wel op een existentiële zowel als op een theoretische manier. Daria droeg deze trotse vlam hoog, met gratie en vooral met eenvoud. Gedreven door deze innerlijke visie (theoria) ging zij vooruit in het leven en wijdde er haar hele wezen en al haar daden aan. Bij haar, zoals bij de grote historische figuren, waren actie en theorie slechts twee kanten van dezelfde munt, twee stukjes van hetzelfde symbool dat de ware wijze weet te verenigen (symballein) in een levende synthese van actie en contemplatie. En wat zij hier begonnen is, past vast en zeker perfect bij wat haar aan de andere kant te wachten staat. Haar hele leven was extreem en radicaal samenhangend, en weerspiegelde de wereldbeschouwing die haar bezielde. En daarmee was zij speels, eenvoudig en vrouwelijk. Hardwerkend, ernstig en een echte jonge vrouw.

Daria Doegin was een "gedifferentieerde" persoonlijkheid, zoals Julius Evola gezegd zou hebben, maar niet afgesneden van haar vrouwelijke conditie, die zij volledig belichaamde. Zij was zonnig en straalde van nature haar innerlijk uit naar de mensen om haar heen. Dit kon alleen maar duivelse jaloezie opwekken in de rangen van de Boze en bij bepaalde heksen in haar dienst. Tijdens haar leven, en zonder het goed genoeg te begrijpen, zijn wij in contact gekomen met een Hypatia van onze tijd, die in de geschiedenis zal blijven (of wat er van overblijft vóór het ware Einde...).

Daria was een echte Platonist, zeker de meest Platonische van ons allen. Zij gaf de strijd of het zoeken naar kennis (wat voor mensen zoals wij hetzelfde is) nooit op. Zij gaf haar leven voor het idee en de visie van de wereld die haar bezielden, en ik ben stomverbaasd. Ik sta met stomheid geslagen, alsof ik in een bokswedstrijd in de touwen lig. Verbijsterd, evenzeer door de pijn en de woede die ik voel als door het besef van de realiteit van de aardse missie van Daria Doegin die ik kende.

Het is een hartverwarmende trots te kunnen zeggen: Ik heb Daria Doegin gekend! De wereldse en wereldlijke droefheid die ik voel, verdwijnt enigszins wanneer ik haar vertrek en haar zending in hun werkelijk geestelijk en metapolitiek perspectief plaats. Wij moeten haar voorzienige rol in de huidige gebeurtenissen begrijpen en aanvaarden, en ons vereerd weten dat wij tijdens haar leven bij een martelaar en een nu historische figuur geweest zijn. Hier raken wij aan wat wij in boeken geleerd hebben, terwijl wij ons trachtten te vormen en op te voeden tegen het slijm en de zachtheid van onze tijd: de geest van militie en opoffering. En het is een jonge vrouw die ons dit leert! Wat een les voor alle hekserij van het globalistische feminisme!

De hedendaagse Russische Eurazisten (wat men ook van hun leer of opvattingen moge denken) staan in de frontlinie van de wereldwijde geosofische botsing van onze tijd en zij betalen de bloedprijs. Daria Doegin, die een onvervangbare spil was van de Russische Euraziatisch-traditionalistische metapolitieke netwerken, is niet voor niets het doelwit geworden van de occulte krachten van onze tijd. Onze vijanden wilden niet alleen Daria uit de weg ruimen (en haar ouders door verdriet breken), maar ook onze rangen traumatiseren en een persoonlijkheid verdrijven die op de een of andere manier onvervangbaar was door de verscheidenheid en omvang van haar taken op het gebied van de informatie-oorlogsvoering. Daria Doegin was een autodidact in metapolitiek en informatie-oorlogvoering, twee verwante disciplines die zij als weinig anderen in al hun dimensies beheerste en waaraan zij haar geloofsbrieven gaf. Zij was een echte metapolitieke strijder van onze tijd.

Haar politieke moord toont eens te meer aan dat metapolitiek een echte oorlog is, met echte strijdende partijen en echte doden. Wat Daria deed, werd, net als wat ieder van ons op zijn eigen niveau doet, door onze vijanden nauwkeurig onderzocht en geanalyseerd. Elke serieuze speler in de hedendaagse informatie-oorlogsvoering leeft met dit zwaard van Damocles boven zijn fysieke lichaam (maar niet zijn ziel, die onsterfelijk en onverwoestbaar is).

Daria's werk, haar strijd, werden allemaal natuurlijk en blijmoedig, artistiek en ijverig uitgevoerd, als een begaafd meisje dat wil doen wat haar vader haar geleerd heeft. De Voorzienigheid wilde dat dit jonge meisje een martelaar zou zijn en een levend symbool, dat richting zal blijven geven aan allen die in de wereld strijden tegen de globalistische hegemonie en voor de terugkeer van de superioriteit van Geest over materie.

Men zegt dat het dertig jaar duurt om een mens te vormen, en Daria werd door de Voorzienigheid uitgekozen op een leeftijd waarop grote historische figuren vaak worden weggehaald, namelijk op hun dertigste, wanneer de rijpheid begint te komen en wanneer, na de cyclus van de jeugd, de cyclus van mannelijkheid of vrouwelijkheid begint. Daria woonde alleen en had nog geen gezin. Zij was een gemakkelijke en blootgestelde prooi voor wie wil toeslaan om ons kamp te traumatiseren.

Ik herinner mij ook dat zij op een dag tegen mij zei: "Weet je, ik heb veel gestudeerd, maar nu pas begin ik te begrijpen dat ik niets weet en begin ik dus te begrijpen wat ik studeer". Zij begon dat Socratische "ik weet dat ik niets weet" te verwerven, dat het begin is van de toegang tot die vorm van supra-nationale en apofatische intellectuele intuïtie, die de ware deur is naar geestelijke wijsheid. Kennis die de mens van binnenuit transformeert en hem zijn ijdelheid tegenover de Waarheid doet inzien, maar hem dan in ruil ook een onverwoestbare wil geeft, geregenereerd door de ervaring van totale innerlijke leegte, een leegte die ervaren en overwonnen wordt. Daria had deze supra-rationele wil. Een wil die voor de discursieve rede alleen ontoegankelijk is, maar die niet berust op instinct of gevoel, maar op een superieure intuïtieve en suprasensibele kennis. Dit te zeggen is in de moderne tijd voor gek te verklaren. Dat is allemaal goed en wel, er is een waanzin en een heilige idiotie die ons beschermt tegen de waanzin van de Eeuw en de Wereld.

Daria, die haar theoretisch werk in de stilte van haar hart rijpte, zou het uiteindelijk tot verbazing van de wereld volledig belichamen in de gloed van haar totale inzet.

Haar ziel keerde naar God terug tussen het feest van de Transfiguratie en het feest van het Ontslapen van de Moeder Gods, twee kardinale feesten van de orthodoxe liturgische kalender. De icoon die vereerd wordt tijdens de liturgie van het Ontslapen is die waarop de Heilige Maagd als kind is afgebeeld in de armen van haar eigen Zoon, die als volwassene is afgebeeld.

Naar analogie, en met behoud van een strikte scheidslijn tussen Platonisme en christelijk dogma, roept dit beeld van de Zoon die zijn allerheiligste Moeder als een kind in zijn armen draagt, de gedachte op dat onze kleine zuster Daria op een of andere manier nu onze moeder is op de weg die wij gekozen hebben: die van de metapolitieke strijd.

De metapolitiek wordt hier geheiligd door het politieke martelaarschap, de metapolitiek is inderdaad een hedendaagse aristocratische en oorlogszuchtige "weg", aangepast aan de uiterlijke omstandigheden van onze tijd.

Daria is nu een poolster die ons blijft leiden, haar ziel schijnt hoog van de "vlakte der waarheid" terwijl zij wacht op de glorieuze dag van de universele verrijzenis waarop wij allen elkaar weer zullen ontmoeten.

Ik wil nogmaals mijn medeleven betuigen aan de ouders van Daria, Alexander Gelievitsj en Natalja Viktorovna Doegin.

Achter elke dood schuilt een ondoorgrondelijk mysterie voor de levenden en gebed is onze enige toevlucht. Het gebed is de navelstreng tussen onze Schepper en het niets van onze gevallen menselijke toestand. Wij moeten dus onophoudelijk bidden, zelfs en vooral wanneer wij daartoe niet in staat zijn, wanneer onze keel en onze geest als door smart verknoopt zijn, en onophoudelijk die heilige woorden herhalen, die alles kunnen doen:

"Here Jezus, Zoon van God, ontferm U over mij, een zondaar.

God gaf, God nam weg. Eeuwige herinnering.

Bron