De val van de regering van Bashar al-Assad in Syrië betekent niet alleen het einde van een dynastie en de (tijdelijke) triomf van het radicale islamisme in Syrië - het betekent ook het voorlopige einde van het Groot-Arabische nationalisme.
De huidige processen in Syrië wekken bezorgdheid bij veel externe spelers - van buurlanden (wat heel normaal is) en voormalige bondgenoten van Bashar al-Assad, zoals Rusland en Iran, tot Westerse spelers die huiverig zijn voor het feit dat de staatsopbouwprocessen zonder hun deelname zullen verlopen, terwijl de huidige interim-regering alleen over “democratie” praat, maar eigenlijk haar eigen opvattingen heeft over de toekomst van dit land.
Zoals te verwachten was. We hadden zeker geen glazen bol van Merlijn de Tovenaar nodig om dit te voorzien. Het was voldoende om een beetje kennis te hebben van de recente geschiedenis van Syrië. En niet doelbewust de ogen te sluiten, zoals onze grote media vaak doen.
De val van het Assad-regime en het feit dat Syrië (althans voorlopig) in handen is gekomen van islamistische rebellen heeft velen in verwarring gebracht. In een poging om de snelle gebeurtenissen te begrijpen, worden allerlei theorieën en veronderstellingen naar voren gebracht, maar het merendeel van de informatie blijft speculatief wegens het gebrek aan harde feiten.
Erdogan en Netanyahu zullen waarschijnlijk niet met elkaar botsen. Integendeel, de twee zullen samen zaken blijven doen. Boven en onder de toonbank, zoals het afgelopen jaar het geval was: vanuit Ankara donderde Erdogan tegen de slager van Tel Aviv, zwoer dat hij alle zakelijke relaties met Israëlische criminelen zou verbreken.
Het zal niet lang meer duren voordat de 'heldhaftige Syrische rebellen' (we zouden ook moeten beoordelen hoeveel van hen eigenlijk Syriërs zijn) weer als terroristen zullen worden gedefinieerd in onze media (min of meer, wanneer ze hun doel hebben gediend en niet langer van nut zijn voor Tel Aviv en Washington - de laatste is waarschijnlijk al geïrriteerd door de afwezigheid van bedreigingen aan het adres van Russische bases).
De ‘gematigde rebellen’ crëeren met steun van het Westen en van Turkije een wahabistische staat in West- en Centraal-Syrie. Duizenden mensen (zowel christenen, druzen, seculieren, alawieten, soennieten en sjieten) worden om religieuze of politieke redenen vermoord . Honderdduizenden anderen vluchten.
De (opzettelijke) ineenstorting van het Astana-proces zal ook aanzienlijke gevolgen hebben voor het conflict in Oekraïne. Het is onwaarschijnlijk dat Rusland opnieuw een compromisvrede zal accepteren die een conflict aan zijn grenzen slechts tijdelijk bevriest en de mogelijkheid biedt dat de directe tegenstander in de loop van de tijd sterker wordt.
Kort na het in werking treden van het staakt-het-vuren in Libanon zijn de door Israël, de Verenigde Staten, Turkije en Qatar gesteunde "jihadistische rebellen" weer actief geworden in Syrië en hebben ze snel terrein gewonnen richting de stad Aleppo. Westerse bronnen beweren zelfs dat Damascus op het punt staat te vallen en dat president Assad met zijn familie naar Moskou is gevlucht.
De benadering binnen bepaalde aspecten van het Absolute Idealisme die in de vorm van de Duitse filosofie aan het eind van de zeventiende en het begin van de achttiende eeuw zijn intrede deed, is vergelijkbaar met die van de Vedanta die men in het hindoeïsme aantreft.
©2000-2025