Laten we eens nadenken over de val van Assads regime

De ‘gematigde rebellen’ crëeren met steun van het Westen en van Turkije een wahabistische staat in West- en Centraal-Syrie. Duizenden mensen (zowel christenen, druzen, seculieren, alawieten, soennieten en sjieten) worden om religieuze of politieke redenen vermoord . Honderdduizenden anderen vluchten. En uiteraard naar Europa. In Syrië botsen de Koerden, de wahabisten en de niet-wahabisten (het zogenaamde FSA-allegaartje) met elkaar. Opeens wordt de chaos in Syrië een groot probleem voor het Westen. Dan zijn er ook nog de annexatieplannen van Turkije voor Noord-Syrië en beginnende aanvallen van pro-Turkse facties richting het door de Koerden gecontroleerde Manbij.

De oorlog in Syrië is nog lang niet voorbij. Syrië gaat een zeer duistere periode tegemoet. Het ergste moet nog komen. We hebben dit reeds eerder gezien in Libië en in Irak. Het was ook niet anders te verwachten. Alleen al de omstandigheden in Syrië van de afgelopen jaren en het gebrek aan wil om de bezette gebieden te bevrijden, spraken boekdelen.

Het Syrische leger verdedigde het land niet tegen de jihadisten en veel Syrische soldaten in het hele land sloten zich zelfs bij hen aan. En Iran trok zijn belangrijkste proxy-eenheden en IRGC-specialisten twee dagen geleden terug. Daardoor werd Assad politiek machteloos.

Wat beter is voor Syrië, valt op dit moment niet te zeggen. Laten we eerst maar even afwachten hoe de zaken zich ontwikkelen vooraleer verder commentaar te geven.

Vertaling door Robert Steuckers