Από το Άστρο του Πρωινού στο Άκτιστο Φως: Ενδείξεις και σημειώσεις για το πνευματικό οδοιπορικό του Αλεξάντρερ Ντούγκιν

Το να μιλήσει κανείς για τον Αλεξάντερ Ντούγκιν είναι πολύπλοκο, αλλά είναι εφικτό, έστω και μέσα στις γραμμές ενός άρθρου χωρίς σημειώσεις, ώστε να μην κουράσει τον μέσο αναγνώστη και να τον παρακινήσει έτσι να διαβάσει και να γνωρίσει τον Ρώσο φιλόσοφο. Κατά την τελευταία δεκαετία, οι Πρόλογοι, οι Εισαγωγές και οι Επίλογοι στα βιβλία του - που στην πλειονότητά τους εκδίδονται από τον εκδοτικό οίκο AGA, ο οποίος εκπροσωπεί πλέον επίσημα τον εκδοτικό του οίκο για τις μεταφράσεις στα ιταλικά - από ταλαντούχους σχολιαστές όπως οι Marro, Virga, Pacini, Scarabelli, Siniscalco (και ζητώ συγγνώμη αν έχω ξεχάσει και άλλους) έχουν αποσαφηνίσει πολλά πράγματα για τη Σκέψη του. Επιπλέον, αρκετοί καθηγητές πανεπιστημίων την ίδια περίοδο έγραψαν δοκίμια γι' αυτόν, βιβλία, έδωσαν διαλέξεις online στο YouTube για τους φοιτητές τους και πολλά άλλα. Μετά το "Ο Ντούγκιν και ο Πλάτωνας" του Λορέντζο Μαρία Πατσίνι που εκδόθηκε από το Settimo Sigillo το 2023, φτάνουμε επιτέλους αυτές τις μέρες για τους τύπους της Libreria Europa στον τόμο του Giacomo M. Prati, με πρόλογο του ίδιου του Πατσίνι, με τίτλο "Dugin versus Dugin. Gnosis Empire Revolution. Γνώση Αυτοκρατορία Επανάσταση. Ο ρωσικός δρόμος προς τη Γνωστική Αποκάλυψη",  όπου αναφέρει, μεταξύ άλλων και με απόφαση ότι μπορεί να εντοπίσει "σε μια μαγική και εσωτερική υπερπολιτισμική καρδιά τον ουσιαστικό πυρήνα της ερμηνευτικής του διαδικασίας".

    Για τον Αλεξάντερ Ντούγκιν και τη σκέψη του, μπορεί κανείς να πει αυτό που ο ίδιος και η σύζυγός του, Ναταλία Μελεντύεβα, επιβεβαίωσαν σε ένα σύντομο δοκίμιο για την κόρη τους Ντάρια στις 21 Δεκεμβρίου 2023, με την ευκαιρία των 31ων γενεθλίων της στους Ουρανούς, ορατό στο κανάλι Telegram της Idee&Azione, μιας ανεξάρτητης καθημερινής εφημερίδας και επίσημου καναλιού του Διεθνούς Ευρασιατικού Κινήματος στην Ιταλία:

    "Το νόημα ενός συμβόλου είναι ότι δεν μπορούν να το σφετεριστούν, διατηρεί πάντα τη γοητεία και τις υποδηλώσεις του και παραμένει πάντα κάτι φευγαλέο, κρυμμένο, μη πλήρως ακόμα κατανοητό. Η ερμηνεία της Ντάρια Ντούγκινα δεν μπορεί να μονοπωληθεί. Κανείς - ούτε οι γονείς της, ούτε οι στενοί της φίλοι, ούτε οι συμφοιτητές και συνάδελφοι, ούτε οι αποστασιοποιημένοι παρατηρητές και σχολιαστές - δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι έχει τη μόνη αληθινή ερμηνεία της προσωπικότητάς της. Ο καθένας μπορεί να έχει τη δική του Ντάρια Ντούγκινα. Θα στηρίξει κάποιον που περνάει μια δύσκολη και επώδυνη στιγμή".

    Παρά την παραδοχή αυτή, ωστόσο, το διανοητικό ανάστημα και η σύνθετη, πρωτότυπη και πολύπλευρη φιλοσοφική προσωπικότητα του Αλεξάντρ Ντούγκιν, σε σύγκριση με την απεραντοσύνη της σκέψης του, θα καταλήξει να δημιουργήσει, εν αγνοία του και χωρίς τη θέλησή του, μια ντουγκινιστική Αριστερά και μια ντουγκινιστική Δεξιά, όπως συνέβη και με άλλους μεγάλους φιλοσόφους του παρελθόντος. Ακόμη και αν, στην περίπτωση του καθηγητή Ντούγκιν, αναγνωρίζουμε την ανεπάρκεια της τυπικής για τη Νεωτερικότητα ορολογίας Αριστερά-Δεξιά, σε σχέση με έναν φιλόσοφο της Παράδοσης. Επομένως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, θα ήταν προτιμότερο να μιλήσουμε για δύο αντιφιλελεύθερους και αντικαπιταλιστικούς χώρους, οι οποίοι θα διαμορφωθούν ανάλογα με την προέλευση των μαθητών του: ένας αριστοκρατικός πολεμικός χώρος που βασίζεται στην καθετότητα της Σκέψης του (Ινδοευρωπαϊκός τριμερισμός των καστών) και ένας λαϊκός κοινωνικός χώρος που βασίζεται στις οριζόντιες πτυχές της Σκέψης του (κοινωνική δικαιοσύνη μεταξύ των τριών καστών). Έτσι, η Θεία Τάξη & η Κοινωνική Δικαιοσύνη, οι οποίες είναι πλέον ομοιογενείς και συνεπείς στη Σκέψη του Ντούγκιν και οι οποίες ελπίζουμε ότι θα παραμείνουν πάντα ενωμένες για την επίτευξη μιας δίκαιης πολυπολικής τάξης, σίγουρα στους μαθητές και τους οπαδούς του θα μπορούσαν να έρθουν σε δογματικό διαχωρισμό. Αυτό θα συμβεί αν η υποδοχή του νέου μηνύματος της Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας (4ΠΘ) δεν βρει το πεδίο ελεύθερο από ιδεολογικά, κοινωνιολογικά και κυρίως συναισθηματικά και στοργικά στοιχεία που εξακολουθούν να δεσμεύουν τα άτομα και τις μαχητικές ομάδες που θέλουν να ακολουθήσουν τον Ντούγκιν στη νοσταλγία της Δεύτερης (2ΠΘ) και της Τρίτης Πολιτικής Θεωρίας (3ΠΘ), έστω και αν σε μια ρεαλιστική θεώρηση πρέπει σίγουρα να διατηρηθούν και να προωθηθούν οι ορμές κάποιας αλήθειας που ενυπάρχουν σε αυτές, αφού απογυμνωθούν από την ουτοπία.

    Υπάρχει ένα άλλο πρόβλημα, και μάλιστα όχι ασήμαντο, όσον αφορά το μέλλον της ντουγκινιστικής σκέψης. Ο Ντούγκιν είναι ένα ουσιαστικά ελεύθερο πρόσωπο και μια προσωπικότητα, με αυτό το νήμα της αναρχίας, του σαμανισμού και του εσχατολογικού βάθους που χαρακτηρίζει τη ρωσική ψυχή. Επί του παρόντος, η τεράστια διδασκαλία του, το φιλοσοφικό του σώμα εμφανίζονται υποβλητικά και συμβολικά σαν το καπέλο του μάγου από το οποίο αναδύεται η σοφία της Παράδοσης, ή σαν το αλέκτωρ του αλχημιστή του οποίου η εσωτερική ζύμωση παράγει πάντα νέα Γνώση. Ωστόσο, παρά την ακραία ελευθερία του Ντούγκιν, την οποία διακήρυξε αρκετές φορές στην προσέγγισή του στη φιλοσοφική σκέψη, την οποία θέλει να σαρώσει σε μια πολυμορφία κατευθύνσεων μιας φαινομενολογικής τάξης χωρίς αναστολές και δογματισμούς, η Σκέψη του, όπως και άλλων μεγάλων φιλοσόφων, αργά ή γρήγορα δεν θα είναι πλέον τόσο ρευστή. Στην πραγματικότητα, στην πλήρη διανοητική του ωριμότητα, κάθε μεγάλος φιλόσοφος επιδιώκει να δώσει ένα τελικό νόημα και ένα νήμα σε εκείνο το σύνολο των αληθειών που διαισθάνεται στην ψυχή του και οι οποίες στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια των δεκαετιών, διαμόρφωσαν την καινοτομία, τη φρεσκάδα και τη μοναδικότητα της σκέψης του, της φιλοσοφίας του. Έτσι, ο λογικός δρόμος της συστηματοποίησης της σκέψης, ακόμη και για τον Ντούγκιν αργά ή γρήγορα, θα εμφανιζόταν όχι μόνο σαν βράχος χωρίς ζωτικότητα που δεν θα ήθελε να διασχίσει, αλλά και ως μια ενδόμυχη ανάγκη της ψυχής που θα έπρεπε να πραγματώσει. Η συστηματοποίηση της σκέψης, αργά ή γρήγορα, χτυπάει πάντα την πόρτα κάθε μεγάλου ή λιγότερο μεγάλου φιλοσόφου, και για τον Ντούγκιν επίσης, η λογική ενός συνεκτικού και συνεχούς λόγου που θα προσδώσει οργανική ενότητα στη Σκέψη του, σε ένα ορισμένο σημείο δεν θα μπορεί πλέον να αναβληθεί ή να αμφισβητηθεί, εκτός από την περίπτωση ενός πρόωρου θανάτου του. Θα γίνει αυτή η συστηματοποίηση της Σκέψης του - δεδομένης της συμπάθειας του Ντούγκιν προς τον Χέγκελ - με έναν εγελιανό υπερβατικό τρόπο, όπως έγινε για τον Χούσσερλ, που του κόστισε τότε την αποστασία των καλύτερων μαθητών του, οι οποίοι είδαν σ' αυτήν τον θάνατο του πνεύματος που είχε εμψυχώσει τη φαινομενολογία; Ή θα παραμείνει αγκυροβολημένη στις αρχές μιας νέας αρχής της Φιλοσοφίας, μιας φιλοσοφίας που θα είναι επομένως ελεύθερη, φαινομενολογική και στοχαστική, όπως διατύπωσε ο δεύτερος Χάιντεγκερ; Είναι δύσκολο να κάνουμε προβλέψεις από αυτή την άποψη, αλλά στέλνουμε την ολόθερμη ευχή μας στον καθηγητή Ντούγκιν να επιλέξει γενναία τη δεύτερη από τις υποθέσεις...

    Παρά τη σημασία των δύο τελευταίων ερωτημάτων, αυτό που θα θέλαμε ωστόσο να τονίσουμε εν συντομία στο παρόν άρθρο - και ο τίτλος του τα λέει όλα - είναι η διαρκώς αυξανόμενη και εξελισσόμενη κατάσταση της πνευματικής διαδρομής του Αλεξάντερ Ντούγκιν, στο βαθμό που η διαίσθησή μας είναι σε θέση να συλλάβει από την πολύπλευρη εσωτερικότητα αυτής της μεγάλης ψυχής. Τονίζουμε ότι εδώ, με τον όρο πνευματικό οδοιπορικό, εννοούμε την πολυπλοκότητα του κάθετου ανθρώπινου οδοιπορικού του μεγάλου φιλοσόφου, ενός συνολικού οδοιπορικού που περιλαμβάνει όλες τις σχετικές πτυχές της προσωπικότητάς του: τον άνθρωπο, τον φιλόσοφο, τον γεωπολιτικό, τον κοινωνιολόγο, τον καθηγητή, τον ενσυναισθητικό ταραξία, τον οικοδόμο πολιτιστικών γεφυρών και ανθρώπινων δεσμών, τον Ορθόδοξο πιστό των Παλαιόπιστων, τον σύζυγο και οικογενειάρχη, με λίγα λόγια, όλα όσα συνθέτουν και περικλείουν τη ρωσική ψυχή του ως κήρυκα της Παράδοσης.

    Αυτός ο προβληματισμός δεν έχει σκοπό να έρθει σε εξίσου μεγάλη αντίθεση με όσα οι διακεκριμένοι ειδικοί που αναφέρθηκαν στην αρχή του άρθρου αυτού, είπαν και λένε για τη Σκέψη του, εν μέρει ή σε λιγότερο ή περισσότερο χορταστικές περιλήψεις. Η εστίασή μας αφορά αντίθετα την ιστορική πορεία της Σκέψης του και θέτει το εξής ερώτημα: ποιος ήταν ο Ντούγκιν χθες και ποιος είναι ο Ντούγκιν σήμερα σε σχέση με το χθες; Ένα ερώτημα, επομένως, που αφορά την εξέλιξη ή, μάλλον, την πνευματική ανάπτυξη της Σκέψης του.

    Αυτό που θέλουμε εν συντομία να εκθέσουμε εδώ, εν ολίγοις, αφορά στην ουσία τη δυναμική του φορέα της καθετότητας του Ντούγκιν, δηλαδή θέλουμε να επιχειρήσουμε να σκιαγραφήσουμε εκείνη την προωθητική δύναμη μιας πνευματικής τάξης που κατά την ταπεινή μας γνώμη

- είχε μια αρχική κάθετη τροχιά προσανατολισμένη προς αυτό που ο Ντούγκιν αποκαλεί Άστρο της Αυγής που αντιπροσωπεύεται από τον Ιούλιο Έβολα και τα γραπτά του, σε συνδυασμό με το χούμο εκείνης της φιλοσοφικής, εσωτερικής, αλχημικής και γνωστικής αποσκευής που δανείστηκε κατά την εκπαίδευσή του και κατά τη συμμετοχή του στον Κύκλο Južinsky,

- και σήμερα συνεχίζει το συγκεκριμένο πνευματικό του οδοιπορικό, με μια νέα πορεία προς το Ζενίθ, στην απόλυτη και άπειρη καθετότητα, προσανατολισμένος αποφασιστικά προς το Άκτιστο Φως της Ορθοδοξίας.

    Από το Άστρο της Αυγής του Εβόλα στο Άκτιστο Φως της Ορθοδοξίας, επομένως, ο Ντούγκιν δεν φαίνεται να έχει αλλάξει την καθετότητα της πορείας του, αλλά ως αποτέλεσμα συνέχειας φαίνεται να κινείται όλο και περισσότερο προς το άπειρο του Ζενίθ του Θεού, επειδή τώρα έλκεται προς Αυτόν χωρίς προσωπική πρωτοβουλία άλλη από εκείνη που προέκυψε από τη μεταστροφή του στον Ιησού Χριστό, Άκτιστο Φως Άληθινό. Αυτού του είδους οι συλλογισμοί σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να κατανοηθούν με τρόπο "ομολογιακό", ούτε από τον συγγραφέα ούτε από τον αναγνώστη, και δεν είναι σε καμία περίπτωση πρόθεσή μας να τους προτείνουμε με αυτούς τους όρους: πρόκειται μόνο για αποδείξεις κατά την ταπεινή μας γνώμη που είναι αδιαμφισβήτητες, δηλαδή για εκείνες ενός φιλοσόφου που από την αλήθεια φτάνει στα όρια της απόλυτης Αλήθειας, με όλη την ανθρώπινη κόπωση που δεσμεύει την προσωπική μεταστροφή, με τα σκαμπανεβάσματα, με τις πτώσεις και τις ανόδους, με το σχεδόν ανυπέρβλητο ανθρώπινα βουνό της "συγχώρεσης" των διωκτών του, το οποίο όμως αποδεικνύεται το μόνο δυνατό ερμηνευτικό κλειδί, έτσι ώστε ο κάθετος άξονας να είναι πάντα πιο καθαρός και να επιτρέπει νέες αναβάσεις προς το Άκτιστο Φως: άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών....

    Έχοντας ήδη φθάσει στο rubedo μέσω του αλχημικού nigredo και στη συνέχεια στο albedo, κατευθυνόμενος έτσι προς το Άστρο της Αυγής του Έβολα, ο Ντούγκιν φωτίστηκε από τη γνώση μιας εσωτερικής τάξης, από μια αληθινή διαπολιτισμική γνώσις, με την οποία μέσω του Πλατωνικού και του Πλωτινικού πραγματοποίησε την καινοτόμο πολιτική φιλοσοφία που είναι γνωστή ως Τέταρτη Πολιτική Θεωρία, με τη γεωπολιτική και εθνοκοινωνιολογική έκφραση του Πολυπολισμού, και επιπλέον με την άκρως εσωτερική κεντρικότητα του Ριζικού Υποκειμένου, όπως περιγράφεται από τον ίδιο σε ένα διαδικτυακό απόσπασμα από τον ιταλόφωνο τόμο του "JULIUS EVOLA, Stella del mattino", που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις AGA:

    "[...] Αυτός είναι ο μοντέρνος και μεταμοντέρνος κόσμος, εξωπραγματικός και παράξενος - ο κόσμος της υπονόμευσης, στοιχειωμένος από ομοιώματα τόσο φθαρμένα που δεν είναι καν σαφές ότι είναι αντίγραφα, και ακόμη πιο κάτω, όπου δεν έχει μείνει τίποτα. Ταυτόχρονα, το Ριζικό Υποκείμενο μπορεί να ανέλθει στη Διανόηση ή μέσω αυτής, ακόμη ψηλότερα, στο αποφατικό και υπερορθολογικό (ή προ-ορθολογικό) Ένα, και ακόμη και πολύ πιο πέρα, μέσω του ίδιου του Ενός, όπου δεν υπάρχει τίποτα. Ωστόσο, είναι παντού και πάντα το ίδιο. Είναι αναλλοίωτο, με την πιο απόλυτη έννοια. Αυτό είναι το Ριζικό Υποκείμενο. Έχει καμία σχέση με τον Έβολα; Μάλλον ναι [...]".

    Συνεχίζοντας σαν διάνυσμα στην τροχιά προς το Άστρο του Πρωινού, ο Αλεξάντερ Ντούγκιν υπέστη στη συνέχεια μέσα του τη μοίρα αρκετών Εβολιανών και ορντινοβιστών, ιδίως Ιταλών, αυτό που εμείς προσωπικά ονομάζουμε "το φαινόμενο Έβολα", δηλαδή την τελική συνάντηση με τον Χριστό μέσω της Παράδοσης και τη συνακόλουθη μεταστροφή του στον Χριστιανισμό. Μια μεταστροφή αυτή, που μεταβολίζεται σιγά-σιγά μέσα από την παρακολούθηση της ένδοξης Ορθόδοξης Εκκλησίας στην αδιάλλακτη κοινότητα των Παλαιόπιστων. Μια μεταστροφή που γίνεται για όλους με εξαγνισμό, φωτισμό και θεοποίηση, η οποία έχει όψεις ομοιότητας αλλά όχι ισότητας με την εσωτερική αλχημική διαδικασία, καθότι εδώ η αναντικατάστατη προσωπική προσπάθεια συνοδεύεται πρώτα από τη χάρη του Θεού και στη συνέχεια καθοδηγείται από την ίδια τη χάρη του Θεού, δηλαδή την άμεση δράση του Αγίου Πνεύματος. Μια διαδικασία μεταστροφής που η ασκητική και μυστικιστική θεολογία των Πατέρων της Εκκλησίας και των θεολόγων της Δυτικής Εκκλησίας όρισε σε τρία στάδια: μέσω καθαρτικού, μέσω φωτιστικού, μέσω ενωτικού. Έτσι, σε αυτή τη συνεχή διαδικασία μεταστροφής που γνωρίζει και μπορεί να γνωρίσει μόνο ο ίδιος ο Θεός, ο φιλόσοφος Ντούγκιν προσελκύεται και έλκεται συντριπτικά προς το Άκτιστο Φως του ζωντανού Θεού, αυτό το Φως που φάνηκε για πρώτη φορά στο όρος Θαβώρ, όπου ο Ιησούς φανέρωσε τη θεότητά του μαζί με τον Μωυσή και τον Ηλία, εκείνο το Φως που είναι το τελικό αποτέλεσμα της αληθινής φιλοσοφίας και προς το οποίο η φιλοσοφία τείνει ως βιωματική γνώση του Λόγου, και το οποίο στην υπερφυσική του ουσία εμφανίζεται ως ορατό Φως που, για να χρησιμοποιήσουμε έναν χαϊντεγκεριανό όρο, εκδηλώνεται ως φωτεινό και νοητό "Γεγονός".

    Αναμφίβολα, αυτή η διαδρομή προς το Άκτιστο Φως που εναλλάσσεται με έντονα επεισόδια πυκνού κατερχόμενου σκότους και ανερχόμενου εσωτερικού φωτισμού, χαρακτηριστική της ρωσικής ησυχαστικής πνευματικότητας και νοούμενη ως προσωπική εσωτερική αναζήτηση που θεμελιώνεται για κάθε ορθόδοξο πιστό στη μυστηριακή λειτουργία και την Προσευχή της Καρδιάς, κατά τη συνετή και άκρως συζητήσιμη γνώμη μας, στον μεγάλο μας φιλόσοφο υπέστη μια ισχυρή επιτάχυνση μέσα από δύο δραματικά γεγονότα στα οποία κλήθηκε προσωπικά ως άνθρωπος, ως διανοούμενος και ως πιστός, η Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση της Ρωσικής Ομοσπονδίας στο Ντονμπάς, καθώς και ο επακόλουθος εσχατολογικός μαρτυρικός θάνατος της κόρης του Ντάρια, ο οποίος αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί δράμα για ολόκληρη τη διεθνή ευρασιατική κοινότητα που συσπειρώθηκε και συνεχίζει να συσπειρώνεται γύρω του.

    Η σημερινή απροκάλυπτη διακήρυξη της νέας Ρωσικής Αυτοκρατορίας από τον Αλεξάντερ Ντούγκιν, μετά τη σαρωτική νίκη του Βλαντιμίρ Πούτιν στις πρόσφατες εκλογές και τη ρητή και ξεκάθαρη υποστήριξη αυτής της αρχαίας και πάντα νέας ρωσικής κοσμοθεωρίας, πρέπει να έχει ωθήσει τον ίδιο τον Ντούγκιν ακόμη περισσότερο σε νέες καθεστηκυίες του Ακτίστου Φωτός, μέσα από τη ζωντανή αντίληψη μιας μελλοντικής Χριστιανικής Αυτοκρατορίας που θεωρείται ως η μεταπολιτική και πολιτική υλοποίηση ενός εσωτερικού πολυπολισμού εντός της Ρωσίας, ευαγγελικού χαρακτήρα, μέσα στο ευρύ περίγραμμα των αυτοκρατορικών συνόρων, ικανός να προστατεύσει και να δώσει αξία στην πολυεθνοτιική και πολυθρησκευτική ποικιλία αυτών των ομοσπονδιακών πραγματικοτήτων, όπως συνέβη ήδη στην πιο λαμπρή περίοδο της αυτοκρατορίας των Τσάρων.

    Με τη δέουσα προσοχή, θα μπορούσαμε επομένως να τολμήσουμε να συγκρίνουμε την πνευματική διαδρομή του Αλεξάντερ Ντούγκιν με εκείνη ενός ισχυρού πυραύλου, ο οποίος μέσω μιας κάθετης τροχιάς πρέπει να προσδεθεί σε έναν τροχιακό σταθμό, και καθώς αυτός ο πύραυλος πλησιάζει τον προορισμό του χάνει σημαντικά τμήματα του εξαντλημένου πλέον διανύσματός του, προκειμένου να ελαφρύνει την πορεία του και να κατευθυνθεί με ασφάλεια προς την προσγείωσή του στον τροχιακό σταθμό. Έτσι, στην ολοένα και πιο κάθετη εμπειρία του πολύπλευρου φιλοσόφου Ντούγκιν, ό,τι προηγουμένως χρειαζόταν στον αγώνα προς τα πάνω μένει στη συνέχεια πίσω, ακόμη κι αν δεν αποκηρύσσεται και πάντα αγαπιέται, επειδή η αποκάλυψη του Ακτίστου Φωτός διδάσκει τα πάντα και καθιστά διαφανείς τους λόγους για την ανώτερη γνώση, οπότε η φυσική γνώση, αν και μεγαλειώδης, αποκαλύπτεται τότε ότι είναι μόνο μια κενή σκιά της, όπως διδάσκει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (1296-1359) επίσκοπος, θεολόγος, μοναχός και θιασώτης της Ησυχαστικής Προσευχής στο σύγγραμμά του "Εκατόν πενήντα κεφάλαια", αρ. πρωτ. 29 της Ελληνικής Πατρολογίας:

    "Είναι ανώτερη γνώση από εκείνη για τη φύση, την αστρονομία και όλη τη φιλοσοφία γύρω από αυτά, όχι μόνο το ότι γνωρίζουμε τον Θεό και ότι ο άνθρωπος γνωρίζει τον εαυτό του και την τάξη του, αλλά και το ότι η διάνοιά μας γνωρίζει την αδυναμία της. (...) Διότι η διάνοια που γνωρίζει την αδυναμία της έχει βρει και από πού μπορεί να προέλθει η σωτηρία, να πλησιάσει το φως της γνώσης και να αναλάβει την αληθινή σοφία, η οποία δεν διαλύεται με αυτή τη ζωή.

   Και τώρα, για να τελειώσουμε, θέλουμε να σας πούμε μια ιστορία. Μια μέρα, ένας παλιός ερημίτης γνωστός μου που ζει ακόμα σε ένα ερημητήριο στην Άνω Garfagnana κάτω από το Pizzo d'Uccello και δίπλα στο Monte Pisanino, μας μίλησε για ένα όραμα που είχε πριν από περίπου δέκα χρόνια. Απορροφημένος στην Ησυχαστική Προσευχή, έπεσε σε μια κατάσταση υπνηλίας, όπου η Μέση Γη γίνεται συχνά μια ζωντανή, χειροπιαστή πραγματικότητα. Ξαφνικά, ο Ιησούς Χριστός του εμφανίστηκε ως Βασιλιάς του Κόσμου, χαμογελαστός, καθισμένος στο θρόνο της δόξας του με αυτοκρατορικό στέμμα στο κεφάλι του, το σκήπτρο στο δεξί του χέρι και τη σταυρόσχημη σφαίρα στο αριστερό του χέρι. Ενώ ο ερημίτης συλλογιζόταν σιωπηλά το όραμα, είδε αμέσως δύο άλλες μορφές να εμφανίζονται όρθιες δίπλα στον Κύριο: στα δεξιά του εμφανίστηκε ο περήφανος και κυνικός Προφήτης Μωάμεθ με τουρμπάνι, μακρυμάνικο ανατολίτικο πουκάμισο, φαρδιά κοιλιακή ζώνη, τουρκικό παντελόνι κάτω από το γόνατο και μυτερά παπούτσια, ενώ στα αριστερά του στεκόταν ο Βούδας με τα ακραία ανατολίτικα χαρακτηριστικά του, με αδαμάντινο κεφαλόδεσμο, σαφράν-κίτρινο μοναστηριακό σαρίκι, στιλβωμένο δέρμα, μισοσκεπασμένος και ξυπόλυτος. Το όραμα αυτών των δύο μεγάλων μορφών δίπλα στον Χριστό άφησε τον ερημίτη πολύ ταραγμένο για πολύ καιρό και πολλές φορές μετά από αυτό το όραμα, για αρκετά χρόνια προσευχόταν στον Θεό ζητώντας Του να αποκαλύψει το νόημα αυτού του παράξενου οράματος. Ξέρετε τι είπε στη συνέχεια μόλις έλυσε το αίνιγμα; Ισχυρίστηκε ότι κατάλαβε το τελικό νόημα αυτού του οράματος μόνο αφού διάβασε τα γραπτά του Αλεξάντρ Ντούγκιν, στις αναφορές του για τη νέα Ρωσική Αυτοκρατορία... 

    Εν κατακλείδι, πιστεύουμε ότι καταλάβατε την ειλικρίνειά μας, την καλοσύνη των προθέσεών μας και τη σταθερή πρόθεσή μας να μην είμαστε με κανέναν τρόπο προκατειλημμένοι, ούτε να παρουσιαστούμε ως υποστηρικτές οποιασδήποτε ομολογιακής τάξης που θα ήταν εκτός τόπου και χρόνου εδώ. Υπό αυτή την έννοια, ως τελική σύσταση, σας μεταφέρουμε αυτή τη σκέψη μας από καρδιάς προς καρδιά: αφήστε τον Αλεξάντρ Ντούγκιν να ζήσει τη διαδρομή του προς το Άκτιστο Φως σε πλήρη ελευθερία και χωρίς καμία προϋπόθεση από μέρους μας. Είναι ένας φιλόσοφος αλλά και ένας αδιαίρετος άνθρωπος της πίστης, ο οποίος, όπως και η κόρη του Ντάσα, δεν ζει τη φιλοσοφία και την πίστη σε δύο ξεχωριστές διαδρομές, πάντα παράλληλες αλλά ποτέ ενωμένες, γιατί ζει αυτές τις δύο διαστάσεις στην αδιαίρετη και ενωτική πνοή που εισέρχεται και εξέρχεται από τους ενωμένους πνεύμονες μιας ισχυρής πίστης και μιας ανοξείδωτης φιλοσοφίας.

    Υπενθυμίζοντας την αρχαία και λαϊκή σοφία των παλαιότερων μας ότι το χορτάρι "θέλω" δεν υπάρχει ούτε στον κήπο του βασιλιά, επιτρέψτε μου να δώσω επίσης ένα παράδειγμα που μπορεί να φαίνεται ανόητο αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ ρεαλιστικό. Ο Ντούγκιν δεν είναι ένας βιβλιοπώλης που προσφέρει πολλές ποικιλίες βιβλίων και ο καθένας παίρνει από αυτόν ό,τι του αρέσει περισσότερο, σταματώντας μόνο σε μια ιστορική στιγμή της φιλοσοφικής του έρευνας και απορρίπτοντας μεταγενέστερες ή προγενέστερες στιγμές, αν και αυτό μπορεί να είναι δυνατό. Ο Αλεξάντερ Ντούγκιν, όπως και η κόρη του Ντάσα, είναι ένας πραγματικός πολεμιστής, είναι ένας πολεμιστής ηγέτης που έκανε και συνεχίζει να κάνει ένα συγκεκριμένο πνευματικό ταξίδι από το φυσικό φως των φιλοσοφικών επιστημών στη ζωντανή εμπειρία του Ακτίστου Φωτός. Αξίζει, λοιπόν, να τον ακολουθήσουμε και να τον μιμηθούμε σε αυτή την εσχατολογική τελική μάχη, στην οποία βλέπουμε το ίδιο Άκτιστο Φως να ξεχειλίζει και να ξεχύνεται δραματικά από κάθε σελίδα του βιβλίου της Αποκάλυψης, του οποίου η καθημερινή πραγμάτωση βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας και το μόνο που ζητάει από εμάς, ως Άκτιστο Φως, είναι να μπορέσουμε να εισέλθουμε μέσα μας για να μας απελευθερώσουμε, να μας σώσουμε και να μας χαρίσουμε την τελική Νίκη σε αυτή την τεράστια περίοδο της ιστορίας.

    Ας ακολουθήσουμε λοιπόν άφοβα τον Ντούγκιν, συνοδεύοντας τον ιπποτικά σε αυτό το πνευματικό του ταξίδι, χωρίς φόβο να χάσουμε τίποτα, αλλά με το συνειδητό θάρρος να αφήσουμε πίσω μας αυτό που κάποτε ήταν μια αγωνιστική ζωή, αλλά τώρα έχει γίνει μόνο ιδεολογικό έρμα, γιατί η Αυτοκρατορία μας καλεί να αποκτήσουμε ένα νέο μυαλό, μας ωθεί σε νέους στόχους και νέους ορίζοντες, και αν αυτό θα πραγματοποιηθεί στην Αγία Μητέρα Ρωσία με τη βοήθειά μας, έτσι θα βοηθηθούμε να πραγματοποιήσουμε το ίδιο όνειρο εδώ σε μας, το μεγαλύτερο όνειρο που για πολλούς από εμάς, τους ορντινοβίστι και τους εβολιανούς, έχει συνοδεύσει ολόκληρη την ύπαρξή μας: Η επιστροφή του Αρθούρου, η επιστροφή της Στρογγυλής Τραπέζης, η επιστροφή του Καρλομάγνου, η επιστροφή της Αυτοκρατορίας των Γιβελλίνων, η επιστροφή της νέας Ευρώπης, της Αυτοκρατορίας της Ευρώπης, της Ευρώπης των Λαών!

μετάφραση Ρήγας Ακραίος