Τέρμα οι ιδεολογίες: ήρθε η ώρα να επιλέξουμε το Imperium!

Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία (4ΠΘ) είναι η μεταφυσική της Αυτοκρατορικής Ιδέας. Βασισμένη στην αρχή της πραγματικότητας, στην αποκατάσταση του Φυσικού Νόμου ως εκδήλωση της Θείας Τάξης στον κόσμο και στις φυσικές του ιεραρχίες, η 4ΠΘ εκδηλώνεται ως αποθέωση του Imperium. Η πραγματικότητα της Αυτοκρατορίας - που δεν είναι ιμπεριαλισμός - είναι ο απώτερος μεταπολιτικός και πολιτικός στόχος της 4ΠΘ.

Δεν φτάνει κανείς στην Αυτοκρατορία μέσω της Επανάστασης*. Η Επανάσταση είναι κολασμένη, η Αυτοκρατορία είναι ηλιακή. Η Επανάσταση είναι το πρωτότοκο παιδί της Νεωτερικότητας και είναι αντίθετη με το Imperium, επειδή είναι οριζόντια, κολασμένη και ζοφερή. Η Αυτοκρατορία κατάγεται από τη Θεία Πατρότητα, από την αρχαία και μεσαιωνική ιερότητα - είναι κάθετη, Εδέμικη, ηλιακή. Η Επανάσταση και η Αυτοκρατορία μισούν η μία την άλλη επειδή ξεκινούν από δύο ασυμβίβαστες αρχές.

Η επανάσταση είναι υπονόμευση, subvertere: υπο-στρέφω/ανα-στρέφω/στρέφομαι, και revolvere: στρέφω, περιστρέφομαι/στρέφομαι συνεχώς, μια στροφή πίσω στην επανάσταση των πεσόντων αγγέλων. Αυτοκρατορία, από την άλλη πλευρά, είναι Αρχή, ειρήνη, σταθερότητα, αρμονία, ευημερία των λαών - ηρεμία εν τάξει, όπως θα έλεγε ο Πάπας Πίος ΧΙΙ -, από το Imperium και το imperare: δηλαδή, να διοικείς με τη χάρη του Θεού (θεϊκό δικαίωμα) και τη θέληση του Λαού (φυσικό δικαίωμα), σε συνδυασμό με μια ισχυρή δέσμευση για πόλεμο κατά του Κακού και των συνεργατών του.

Η Αυτοκρατορία δεν έρχεται μέσω της Επανάστασης, ακόμη και αν είναι συντηρητική. Η Αυτοκρατορία δεν είναι Επανάσταση αλλά είναι Αποκάλυψη, Θεία Αποκάλυψη (Apokàlypsis). Γιατί αν, όπως δήλωσε ο De Maistre, "η Αντεπανάσταση δεν είναι επανάσταση, αλλά το αντίθετο της Επανάστασης", τότε η Αποκάλυψη είναι ο θάνατος της Επανάστασης και ο θρίαμβος της Αυτοκρατορίας. Ο Εωσφόρος είναι η επιβεβαίωση της Επανάστασης, το διαβολικό "Non serviam!" που ενσαρκώνεται στη συνέχεια στην ανθρώπινη ιστορία. Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ είναι η αρχή του θριάμβου στον Ουρανό της Αποκάλυψης, το "Quis ut Deus!" που συντρίβει τον Εωσφόρο και προετοιμάζει την επιστροφή στη γη της Θείας Τάξης του Imperium, και στο τέλος του χρόνου την έλευση του Βασιλιά, του Christus Rex venturus: όχι πλέον λοιπόν αντεπαναστάτες που πολεμούν επαναστάτες, Λευκοί που πολεμούν Κόκκινους, αλλά οι προφήτες της Αποκάλυψης, ή μάλλον τα Ριζικά Υποκείμενα που πολεμούν την Επανάσταση.

Η Επανάσταση βυθίζεται στο γίγνεσθαι, στο πάντα ρει (panta rei), όπου τα πάντα ρέουν στην αέναη μετάλλαξη που περιστρέφεται προς τον θάνατο των ψυχών και των λαών, στην ανάδευση στη λάσπη και στα λύματα της θανατηφόρα υγρής πλέον μεταμοντέρνας κοινωνίας. Η Αποκάλυψη είναι το άνοιγμα προς το Είναι, είναι το Γεγονός (Ereignis) με το οποίο ο φιλόσοφος Martin Heidegger πιστοποιεί ότι η ενατένιση του Είναι προς το Είναι που λαμβάνει χώρα στο Είναι-μας (Dasein) είναι η αρχή της νέας φιλοσοφίας - μιας φιλοσοφίας που τρέχει προς την Imperium που είναι η ζωή της ψυχής και των λαών και είναι η επιστροφή του Ιερού, της Religio, στην οποία ο Θεός και ο άνθρωπος περπατούν ξανά μαζί δίπλα-δίπλα και οι λαοί στην πολυπολική ποικιλομορφία των δογμάτων και των θρησκειών ανανεώνουν τη συμμαχία τους με το Θείο.

Οι Ινδο-Ευρωπαϊκοί και Καυκάσιοι λαοί, όπως εκείνος της Τσετσενίας, ας είναι παράδειγμα για εμάς στην τέλεια ενσωμάτωση της πίστης, της εθνότητας, της πολεμικής κλίσης και του ανήκειν στη Ρωσική Ομοσπονδία, την οποία βιώνουν και αισθάνονται ως ανήκοντα σε μια μεγάλη Αυτοκρατορία. Δεν μπορεί πλέον κανείς να είναι κομμουνιστής ή φασίστας ή φιλελεύθερος και ταυτόχρονα αυτοκρατορικός. Κανείς δεν απαγορεύει στους ανθρώπους να τιμούν και να μνημονεύουν τους πεσόντες τους, αδιαφορώντας για κάθε εγχώριο αντιφασισμό και αντικομμουνισμό. Επιπλέον, όπως αναφέρει ο Αλεξάντερ Ντούγκιν, είναι απαραίτητο να διατηρηθούν ζωντανές οι κοινωνικές, εταιρικές και αντικαπιταλιστικές πτυχές του κομμουνισμού και του φασισμού - αφού αποϊδεολογικοποιηθούν - όπως ακριβώς πρέπει να διατηρηθεί το θεμέλιο της ατομικής ελευθερίας του φιλελευθερισμού: όλα αυτά είναι φυσικές προσδοκίες και θεμέλια που κατά τη διάρκεια των αιώνων επέτρεψαν στους λαούς να αντιμετωπίσουν, με συχνά χαμένη δράση, πρώτα τη μοναρχική απολυταρχία με τους καστικούς εγωισμούς της, και στη συνέχεια τον οικονομικό καπιταλισμό της αστικής τάξης που κατέστρεψε τον κόσμο και κατέστρεψε τους λαούς μετατρέποντάς τους πρώτα σε ανώνυμες μάζες και μοναδικά άτομα και τώρα σε ατομιμοποιημένα "dividens" (στμ "τεμαχισμένες" ατομικότητες) χωρίς μόνιμους κοινωνικούς δεσμούς.

Αλλά μπροστά στην ύστατη ώρα της Ιστορίας, μπροστά στην ολοκληρωτική ρευστοποίηση των κοινωνιών, της πολιτικής και των ανθρώπων που προκάλεσε η μεταμοντέρνα εποχή, η οποία σηματοδότησε την κατάρρευση αυτών των ιδεολογιών και την οριστική σατανική οικειοποίηση του ανθρώπινου χώρου, το να θέλει κανείς να συνεχίσει να είναι "αναγωγιστής" και "νοσταλγός" σημαίνει ότι είναι μέρος του παγκοσμιοποιητικού παιχνιδιού και ανήκει de facto στο βασίλειο του Κακού, όπως μας δείχνει ο υποτιθέμενος ουκρανικός νεοναζισμός, ένα δημιούργημα που εκμεταλλεύεται επιδέξια ο φιλελεύθερος ολοκληρωτισμός, όπως συνέβη ήδη με το ISIS. Ο κάθετος και αριστοκρατικός ασκητισμός μιας μεταφυσικής και μεταπολιτικής τάξης, που μας επισημαίνει μεταξύ άλλων και κυρίως ο Ιούλιος Εβόλα, δεν είναι μόνο μια μάχη του πνεύματος, μια υποταγή του εγώ στον Εαυτό για την απελευθέρωση της ψυχής μέσω του διαλογισμού και της καταπολέμησης των θανάσιμων παθών, αλλά είναι πάνω απ' όλα ένας πόλεμος του νου.

Αυτός ο πόλεμος του νου πρέπει να βιωθεί από εμάς με σφοδρότητα και χωρίς εκπτώσεις, προκειμένου να απομακρύνουμε μέσα μας ό,τι είναι αναγωγικό και νοσταλγικό, όχι μόνο από συναισθηματική άποψη, αλλά κυρίως σε διανοητικό επίπεδο, όπου το σφάλμα είναι έκδηλο και δεν επιτρέπει τη διέλευση στην ιδανική συνέχεια από τον φασισμό και τον κομμουνισμό προς την Αυτοκρατορική Ιδέα. Μελετώντας σε βάθος την Τέταρτη Πολιτική Θεωρία, μέσα από την πλούσια υποστηρικτική πολιτισμική ντουγκινική επισκόπηση που εκτείνεται από τον Πολυπολισμό, τη θεμελιώδη Εθνοκοινωνιολογία, την Æώνια Πολιτική, την αναντικατάστατη Νοομαχία και τη μεταφυσική, θεολογική και αγγελική αντιμετώπιση του Αντίχριστου, θα έχουμε μια πλήρη επισκόπηση και θα συνειδητοποιήσουμε σταδιακά τι στέκεται ακόμη εμπόδιο στην πλήρη ένταξή μας στην Αυτοκρατορική Ιδέα, ο οποίος (στμ. ο Αντίχριστος) δίνεται κυρίως από τα εξής στοιχεία: υλισμός, αθεϊσμός, ρατσισμός, εθνοκεντρισμός, ιμπεριαλισμός.

Ας κλείσουμε εν προκειμένω και για να μείνουμε στο θέμα με μια σκέψη του Αλεξάντερ Ντούγκιν, η οποία εμφανίστηκε στις 16 Απριλίου 2024 στο ρωσικό κανάλι του Telegram, μετά από μια επίθεση των ουκρανικών και βρετανικών μυστικών υπηρεσιών στην Ανώτερη Πολιτική Σχολή Ιβάν Ιλίν, της οποίας ήταν επικεφαλής στη Φιλοσοφική Σχολή του Κρατικού Πανεπιστημίου Ανθρωπιστικών Επιστημών της Μόσχας. Οι εμπλεκόμενες μυστικές υπηρεσίες κατόρθωσαν μέσω διαδικτυακών καναλιών και πρακτόρων εντός της Ρωσίας να δημιουργήσουν μια PsyOp, κινητοποιώντας αρκετούς φοιτητές πανεπιστημίου νεοκομμουνιστικής τάσης, οι οποίοι πραγματοποίησαν μια πολύ καλά οργανωμένη διαμαρτυρία, υποστηρίζοντας ότι ο μεγάλος φιλόσοφος Ιλίν ήταν συνεργάτης των Γερμανών κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου - ενώ ο ίδιος μόνο εκδιώχθηκε από αυτούς - και ότι ως εκ τούτου η Σχολή αυτή πρέπει να κλείσει. Αυτό, αποτελεί ευθεία επίθεση στην Ευρασιανική, αυτοκρατορική και παραδοσιακή ρωσική διδασκαλία και σκέψη του καθηγητή Ντούγκιν, ο οποίος απαντά ως εξής:

"(...) Έχουμε ακόμα πολλά αντικείμενα που φέρουν το όνομα του Λένιν και άλλων Μπολσεβίκων. Αυτό είναι μέρος της ρωσικής μας ιστορίας. Αλλά στην ιστορία μας υπήρχαν και άλλες αρχές, στοχαστές και μεγάλες δημόσιες προσωπικότητες: υποστηρικτές της Αυτοκρατορίας, της Ορθοδοξίας, της μοναρχίας και των λαϊκών παραδόσεων. Σε κανέναν δεν πρέπει να επιτραπεί να δυσφημίσει την ευλογημένη μνήμη τους. Και επικράτησαν για πολλούς αιώνες, όχι μόνο για μερικές πολύ συγκεκριμένες δεκαετίες, με πολύ προβληματικά αποτελέσματα.

Οι Μπολσεβίκοι ξεκίνησαν με την προδοσία της πατρίδας και την καταστροφή του κράτους και κατέληξαν με τα ίδια. Μεταξύ της αρχής και του τέλους υπήρξε μια απίστευτη άνοδος, που συνδέεται με τα επιτεύγματα του λαού μας, αλλά και με τεράστιες θυσίες. Όλες οι εξελίξεις στην ιστορική διαλεκτική πρέπει να αντιμετωπίζονται με προσοχή και ευαισθησία. Και βέβαια εξακολουθεί να υπάρχει μια άκριτη κλίση προς τον Μπολσεβικισμό, ο οποίος έχει προ πολλού εξαφανιστεί από την πολιτική και την ιδεολογία. Είναι σαν ένας πόνος φάντασμα, μια οξεία αλλά ανίσχυρη νοσταλγία.

Νομίζω ότι ο ορισμός που έδωσε ο μεγάλος Ρώσος ποιητής Νικολάεφ Γκουμιλιόφ για τη θέση του είναι πολύ πιο επίκαιρος σήμερα: "Είμαι παραδοσιοκρατικός, μοναρχικός, "ιμπεριαλιστής "και Παν-Σλαβιστής. Έχω ρωσικό χαρακτήρα, διαμορφωμένο από την Ορθοδοξία". Ο Ιβάν Ιλίν θα μπορούσε να πει το ίδιο πράγμα για τον εαυτό του.

Και μπορώ να πω το ίδιο για τον εαυτό μου - θα ήθελα απλώς να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι "ιμπεριαλιστής", αλλά "υποστηρικτής της Αυτοκρατορίας", και όχι τόσο "Παν-Σλαβιστής" όσο "Ευρασιανιστής" -.

Αλλά ο Γκουμιλιόφ είναι υπέροχος, ειλικρινής, ανοιχτός, λαμπρός και... βάναυσα εκτελεσμένος κατά τη διάρκεια της Κόκκινης Τρομοκρατίας. Θα ήταν καλύτερα αν η Αριστερά δεν μας τα θύμιζε όλα αυτά..... Θα γίνονταν πιο ακριβός".

Αρκετά λοιπόν με τις ιδεολογίες, αρκετά με τον αναγωγισμό, αρκετά με τη νοσταλγία: ήρθε επιτέλους η ώρα να επιλέξουμε το Imperium. Και ο Julius Evola, σύμφωνα με τα λόγια του Αλεξάντερ Ντούγκιν, είναι το Άστρο του Πρωινού αυτού του νέου Imperium, από την Ιβηρική μέχρι τη Σιβηρία, από τη Λισαβόνα μέχρι το Βλαδιβοστόκ, από τη Ρώμη μέχρι τη Μόσχα, από την Αγία Πατρίδα Ιταλία μέχρι την Αγία Μητέρα Ρωσία: θα είναι η Αυτοκρατορία του Δικέφαλου Αετού, του Αυτοκρατορικού Αετού, θα είναι η Αυτοκρατορία της Ευρώπης, θα είναι η Αυτοκρατορία της Ευρασίας!

...

*στμ.

Με τον όρο "Επανάσταση" ο αρθρογράφος εννοεί το συγκεκριμένο ιστορικό φαινόμενο της "προοδευτικής" Νεωτερικότητας του οποίου η "επαναστατική" παρακαταθήκη έκτοτε κατατάσσει στον "Προοδευτισμό" κάθε Επανάσταση, ακόμα κι αν είναι "Συντηρητική", όπως το θέτει.

Ενώ ο "Προοδευτισμός" με την σειρά του ερμηνεύεται ως "Η Πτώση" από μεταφυσική σκοπιά, το "Non Serviam", κυριολεκτικά η Σατανική Εξέγερση κατά του Θείου, του Ενός, του Αγαθού, για να μιλήσουμε με Νεοπλατωνικούς όρους, μιας και αυτήν ακριβώς την έννοια έχει ο όρος "Πρόοδος" στον Νεοπλατωνικό Τριαδισμό: Μονή (Είναι), Πρόοδος (Γίγνεσθαι, Δημιουργία, "Πτώση", κατά μία έννοια), Επιστροφή (Στην Πηγή, Το Εν, Το Αγαθό).

Ωστόσο δεν μπορούμε παρά να σημειώσουμε και την ετυμολογία του λατινικού Re-volutio ως "Ανα-Στροφή", "Επαν-Επιστροφή" και συνεπώς στην περίπτωση αυτή μια "Συντηρητική Επανάσταση", πάντα με νεοπλατωνικούς όρους, ως Επιστροφή στην Θεία Πηγή μας, Στον Εν, Το Αγαθό, παρά σαν Σατανική Εξέγερση και Πτώση...

Είναι θέμα οπτικής και ερμηνείας στην τελική. Αυτοκρατορία ως "Θεία Αποκάλυψη" και με την βοήθεια του Κατέχοντος ως εκπροσώπου του Θείου και Δύναμη που Αντιστέκεται - άρα Αντ-Επαναστατεί - στην πρόσκαιρη επικράτηση του "Εξεγερμένου Αγγέλου" και Επιστροφή στην Θεία Πηγή μας, το Εν, το Αγαθό, ως μια μορφή Εσωτερικής Αυτοκρατορίας ή καλύτερα εσωτερικής φύλαξης της μεταφυσικής Μεθορίου της Αυτοκρατορίας.

....

μετάφραση Ρήγας Ακραίος

από εδώ