Vertrouwensstemming: Bayrou is niet de oorzaak, het probleem is Macron

Voor de mainstream media staat het vast: de regering-Bayrou zal binnenkort vallen, omdat ze geen vertrouwensstemming van de Assemblée Nationale zal krijgen.

Het is waar dat de 74-jarige François Bayrou weinig charisma heeft en niet echt opgewassen lijkt tegen de dreigingen waarmee hij voortdurend zwaait. Het is ook waar dat volgens de grondwet de regering “het beleid van de natie bepaalt en uitvoert”.

Maar we mogen ons niet vergissen in de schuldige: de echte verantwoordelijke voor de Franse ramp is Emmanuel Macron, die al meer dan tien jaar aan de macht is: eerst als adjunct-secretaris-generaal van het Elysée in 2012, vervolgens als minister van Economie, Industrie en Digitale Zaken in 2015 en ten slotte als president van de Republiek sinds 2017.

Bayrou is pas sinds 13 december 2024 premier en heeft dus nog geen tijd gehad om een balans op te maken, maar de passiva van meer dan tien jaar macronisme zijn buitengewoon zwaar.

Het wordt tijd om daar consequenties aan te verbinden.

Frankrijk stapelt de rampen op

Het is inderdaad moeilijk om iets positiefs te vinden in het optreden van Emmanuel Macron, zowel op binnenlands als op buitenlands vlak.

Op binnenlands vlak heeft communicatie de plaats ingenomen van actie en is Frankrijk steeds verder weggezakt, waarbij de rampen zich opstapelden.

Een ramp op het gebied van veiligheid en migratie, die zelfs de kleinste gemeenten treft, die nu zijn overgeleverd aan drugsdealers.

Een economische ramp, aangezien de president van de Republiek zich volledig heeft aangesloten bij de vrijhandels- en mondialistische ideologie van de Europese Commissie: Frankrijk is dus gedeïndustrialiseerd, offert zijn landbouw op en lijdt steeds grotere tekorten op de handelsbalans.

De president blijft een toeschouwer en beperkt zich tot het betreuren van de “slechte” handelsakkoorden die de Europese Commissie “onderhandelt”, voornamelijk ten koste van ons.

Een sociale ramp, met de afbraak van de sociale bescherming voor de Fransen, de chaos in het onderwijs die de sociale mobiliteit heeft vernietigd en de stijging van de werkloosheid.

Een financiële ramp, met een kolossale schuldenlast en stijgende kosten van de staatsschuld, terwijl de staat niet in staat blijkt zijn tekorten te beperken, ondanks een belastingdruk die tot de hoogste van de OESO-landen behoort.

En dat terwijl er een financiële crisis op komst is.

Een president die vernietigt in plaats van op te bouwen

Een institutionele ramp, aangezien de president sinds de ontbinding van 2024 geen echte meerderheid meer heeft in het parlement en volgens de peilingen minder dan 20 % van de stemmen achter zich heeft. Het partijenstelsel is dus terug in Frankrijk, met alle machteloosheid, compromissen en verkiezingsmanoeuvres van dien.

Ten slotte een ramp voor onze soevereiniteit, omdat Emmanuel Macron uit eurocratisme de Europese Commissie de rechten van de lidstaten heeft laten schenden, in strijd met de Europese verdragen.

In werkelijkheid stapelt Frankrijk sinds 2017 nutteloze, geïmproviseerde of onvoltooide hervormingen op, die de toekomst vernietigen in plaats van op te bouwen.

Zoals we het energiebeleid hebben opgeofferd op het altaar van de antikernenergie-ideologie, zoals we EDF ("Electricité de France") op verzoek van de EU vernietigen, waardoor ons concurrentievoordeel van goedkope energie in gevaar komt. Zoals we de openbare diensten afbreken, zonder enig reëel voordeel voor de Fransen. Zoals we het pensioenstelsel maar half hebben hervormd.

Het voorbehouden domein: een exemplarische ramp

Op het gebied van buitenlandse zaken, dat meer dan enig ander het “voorbehouden domein” van de president van de Republiek is, is de ramp nog schrijnender.

François Hollande maakte zich in het buitenland weliswaar vaak belachelijk door te stotteren en over podia en tapijten te struikelen. Maar Emmanuel Macron is vooral een kwaadaardige praatjesmaker.

Met zijn slordige en verbale diplomatie is de president van de Republiek erin geslaagd om met vrijwel iedereen ruzie te krijgen: met Afrika, met Algerije, met Israël, met Rusland, met China, met de Verenigde Staten, met Hongarije, met Italië, met Spanje...

Voor de camera's knuffelt en kust hij iedereen, maar in werkelijkheid heeft hij Frankrijk zijn status als evenwichtige macht doen verliezen, zonder daar iets concreets voor terug te krijgen.

Hij loopt achter de Oekraïner Zelensky aan, maar verbaast zich erover dat Moskou niet meer naar hem luistert. Hij speelt de ‘Europeaan’, maar paait Groot-Brittannië, dat geen deel meer uitmaakt van de EU. Hij vraagt de president van Burkina Faso om ‘de airco te repareren’ en beschuldigt de Russen van het verlies van invloed van Frankrijk in Afrika. Hij verklaart dat de NAVO “hersendood” is, maar sluit zich vervolgens aan bij alles wat zij beslist en speelt de oorlogszuchtige in Europa, met een spookachtig leger. Hij nodigt mevrouw von der Leyen uit op zijn buitenlandse reizen, tot grote verbazing van zijn gesprekspartners. En wanneer hij vraagt om de Duitse bondskanselier naar China te mogen vergezellen, wordt hij door Berlijn op zijn plaats gezet.

Een president die "macroniseert"

Kortom, hij “macroniseert” de hele tijd, zoals de Oekraïense pers het venijnig uitdrukt: hij spreekt goed, soms in het Engels, maar niemand luistert nog naar de stem van Frankrijk, die inmiddels onhoorbaar is geworden.

Wat een vreselijk beeld geeft deze Franse president, die op 18 augustus jongstleden aan het bureau van president Trump zat en samen met enkele “Europese” collega's braaf luisterde naar de les van de echte baas!

Het ergste is dat deze herhaalde mislukkingen gepaard gaan met arrogantie en grenzeloze minachting voor degenen die het lef hebben om kritiek te leveren op onze nieuwe Mozart.

“De Fransen verdienen mijn man niet”, zou Brigitte Macron volgens de pers hebben gezegd tijdens een reis naar Marokko. De boodschap is duidelijk: als Macron “in alles slecht” is geworden, zoals een personage van Pagnol zegt, dan is dat de schuld van die varkens van Fransen, niet de zijne.

Een president die met de knuppel zwaait

“Je moet op je hoede zijn voor de eerste indruk, want die is vaak juist”, zegt men soms ironisch. Het presidentschap van Macron, dat is ontstaan uit samenzwering en geweld, dreigt dit gezegde te bevestigen.

In 2017 werd Emmanuel Macron verkozen na een complot van de media en de rechterlijke macht, die hem promootten en zijn belangrijkste rivaal, François Fillon, uitschakelden.

Het presidentschap van Macron begon vervolgens op significante wijze met de zeer gewelddadige onderdrukking van de beweging van de Gele Hesjes, alsof hij daarmee wilde benadrukken dat hij een radicale breuk tussen het echte land en het wettelijke land inluidde. Daarna ging het verder met de gezondheidsdictatuur tijdens de Covid-crisis.

Vandaag de dag gaat het verder met een toenemende censuur en onderdrukking van afwijkende meningen, gesteund door een Europese Unie die een soort eurofascisme is geworden, zoals de Amerikaanse Republikeinen zeggen.

En zoals elke progressieve oligarch tolereert ons genie op het gebied van financiën en diplomatie alleen lof en medeplichtige journalisten, die hem in staat stellen in zijn bubbel te leven, beschermd tegen de verontrustende realiteit. En zijn tegenstanders te beschuldigen van gekken, fascisten, complotdenkers of agenten van Poetin te zijn. Sartriaanse schoften die dus het zwijgen moeten worden opgelegd.

Emmanuel Macron regeert niet, of hij regeert slecht, maar hij houdt zich steeds brutaler en steeds minder democratisch aan de macht vast.

De censuur van de regering-Bayrou zal zijn dictatoriale ijver niet temperen. Tenzij.

Bron