De aporieën van het nieuwe internationale rechts

Waarheid is waarheid, verkondig het koning Agamemnon of zijn varkenshoeder, schreef Antonio Machado. Daarom lazen we met grote aandacht de moedige toespraak die Javier Milei, de ultraliberale president van Argentinië, hield in Davos, de betoverende berg van de globalisten. Een toespraak waarin we veel waarheden hoorden, op uitdagende toon geschreeuwd in het gezicht van de compacte oligarchen van het Westen, verzameld op het World Economic Forum. Samen met de standpunten van Trump tegen de cultuur van uitwissing, abortus en LGBT-ijveraars, zijn ze het bewijs dat de lucht aan het veranderen is. Dus, laten we de toeters en bellen loslaten, kunnen we de culturele strijd om ons stuk van de wereld te bevrijden van de ubbies van het nieuwe millennium echt aangaan?

Niet echt. En niet alleen vanwege het griezelige transhumanistische profiel van Elon Musk. Feit is dat je een probleem - de culturele, burgerlijke, morele degradatie die het dominante systeem meer dan een halve eeuw heeft voortgebracht - niet kunt oplossen met dezelfde mentaliteit die het heeft voortgebracht. Dat was de overtuiging van Albert Einstein, niet die van een verstokte reactionair. Nieuw rechts valt de resultaten van een krankzinnige beschaving aan zonder terug te gaan naar de oorzaken en zonder een ontsnapping aan haar dogma's voor te stellen. De wakkere waanideeën, de cultuur van het wissen, de LGBT- en genderpanzane, de kritische theorie zijn de vergiftigde vruchten van het liberalisme vermengd met de post-marxistische bijdragen van de Frankfurter Schule, de Franse theorie - Foucault, Derrida - het radicale feminisme en de genderstudies die in de jaren tachtig begonnen. Allemaal fenomenen die hun oorsprong of verspreiding vinden op Amerikaanse privé-universiteiten. Sommigen noemen het cultureel marxisme. Wij zijn het daar niet mee eens, omdat die matrix is verdrongen door de westerse bevrijdende individualistische vorm die de sociale kwestie, de verdediging van de armen, het streven naar een sociaaleconomische orde die niet gedomineerd wordt door volledige privatisering, heeft losgelaten.

Bepaalde neo-rechten geven uiting aan de herpropositie van een extremistisch liberalisme, een vijand van sociale rechtvaardigheid, wars van de publieke dimensie, fel individualistisch, koppig overtuigd dat de oorsprong van alle kwaad het socialisme is, dat wil zeggen de broer van het liberalisme geboren uit de excessen van het kapitalisme dat zij verheerlijken en zijn enorme onrechtvaardigheden. Milei in het bijzonder, met zijn kettingzaag die alles kapot zaagt en de laatste kreet van zijn toespraken - viva la libertà, ca**0 - vertegenwoordigt het evenbeeld en tegenpool van de individualistische, egoïstische munt van het westerse progressivisme dat door de arbeidersklasse is verlaten.

Milei zelf was in staat om te spreken in Davos, een teken dat een interne oorlog binnen het systeem aan de gang is, niet een ontsnapping aan haar dogma's en principes. Hij heeft trots vriendschap opgeëist met de Israëlische Netanyhau en deelt daarmee diens oorlogszuchtige acties; hij heeft Elon Musk geweldig genoemd, Giorgia Meloni een felle dame genoemd, uitzinnige aanvallen gelanceerd tegen een fantoom, het socialisme dat er niet is. Woorden zijn stenen en Milei heeft er veel in de stinkende vijver van Davos gegooid. We mogen hem dankbaar zijn voor zijn oproep aan de wereld om het virus van de woke-ideologie uit te roeien. Hij noemde het een “kanker die moet worden uitgeroeid” en beschuldigde het Forum ervan zelf de “ideoloog van deze barbarij” te zijn geweest. Heel waar, maar het is dezelfde score die het liberalisme en mercatisme niet aanvecht, twee oorzaken van het aan de kaak gestelde kwaad, niet de geneeskunde. In naam van de liberale, libertaire en globalistische 'gereedschapskist' is het onmogelijk om een culturele oorlog te voeren tegen principes die men niet kan veroordelen in naam van ethische, culturele, communitaristische burgerlijke criteria.

Margaret Thatcher beweerde geen samenleving te kennen, alleen individuen. Het consequente gevolg is liberalisme in de economie gecombineerd met haat voor de staat, libertarisme en libertinisme in de dimensie van 'maatschappelijke' waarden, de afwijzing van alle gemeenschaps- en spirituele dimensies, de acceptatie van globalisme, onverschilligheid voor persoonlijke, nationale en religieuze identiteiten, de economie als enige horizon van het bestaan, de markt als immanente godheid. Rechts van het geld en links van de waarden verenigd in belangen. Als we niet uit deze kortsluiting komen, zal de opkomst van een nieuwe internationale politieke klasse die vecht over bio-ethische en metapolitieke kwesties slechts een nobele episode blijven.

De tegenstrijdigheden zijn gigantisch, hoewel de opluchting groot is om eindelijk een aantal waarheden bevestigd te zien die het terminale Westen, opgesloten in zijn dogmatisme, ondersteboven had gekeerd met onheilspellende resultaten. Het groene klimaatevangelie, de oorlog tussen de seksen, radicaal feminisme, abortus als universeel recht, de suïcidale parafernalia van DEI-criteria (diversity, equity, inclusion) en ESG-criteria (environmental, social and governance) die vrijheid, verdienste en gezond verstand uitwissen.

Het is uitstekend nieuws dat Trump van plan is om ze te verbieden, om te benadrukken dat seksuele diversiteit de man-vrouw dualiteit niet overstijgt, en om de in het oog springende politieke bureaucratie die hen ondersteunt te ontmantelen. Hoewel we de verdiensten erkennen van degenen die eindelijk een culturele oorlog zijn begonnen die in de eerste plaats korte metten zal moeten maken met politieke correctheid, neotaal en censuur, moeten we een aantal tegenstrijdigheden vaststellen die verandering in de weg dreigen te staan.

Er zijn tal van kritieken in het nieuwe Trumpistische en 'Eloniaanse' rechts - d.w.z. in de zin van Elon Musk - die degenen verontrusten die jarenlang in eenzaamheid hebben gestreden voor de kwesties die nu triomfantelijk worden aangejaagd. De eerste is de transhumanistische tegenstelling: het is moeilijk om niet bezorgd te zijn over de macht die Musk en anderen hebben aangenomen. Zullen we nog kunnen discussiëren over digitale transitie, surveillance, het gevaar van onderhuidse chips, afstandsbediening van mensen, de voorrang van het kunstmatige boven het natuurlijke, technologie boven wetenschap en ethiek, op een moment dat niet alleen de technofinanciële oligarchie zich aan de progressieve kant schaart (Bill Gates, Silicon Valley, Black Rock, enz.), maar de hele fintech-knobbel het gaspedaal indrukt van de transhumanistische agenda die bestaat uit generatieve Kunstmatige Intelligentie, robotica, de hybridisering van mens en machine? Hoewel bijna onbekend buiten Engelstalige kringen, hebben deze trends een 'rechtse' versie in de ideologie van het accelerationisme. Het heeft een baanbrekende tekst, Dark Enlightenment van de Britse auteur Nick Land, en briljante activisten zoals de Amerikaan Curtis Yarvin - ook bekend als Mencius Moldbug - wiens standpunten ijzingwekkend doordrenkt zijn van totaal materialisme. Transmenselijke, onmenselijke technocratie. De verborgen kant van de maan van persoonlijkheden beïnvloed door George Bataille, Deleuze en Guattari. Weg ermee.

De tweede kritische kwestie betreft de geopolitiek. Welk multipolarisme, welke vrede, als Trump verkondigt dat hij Groenland wil annexeren (controle over de ontluikende Arctische handelsroute, producten uit de ondergrond die de rage zijn van de digitale economie, onderschepping van mogelijke Russische raketaanvallen) de controle over het Panamakanaalgebied terugwinnen tegen het project van een interoceanisch kanaal in Nicaragua? Welk respect voor volkeren en verschillen als het Amerikaanse 'manifest destiny' wordt opgeëist, d.w.z. machtspolitiek, het 'huis op de heuvel' van de Goeden en Rechtvaardigen? Opnieuw de uitdaging aan alle grenzen, het Faustiaanse en Prometheïsche gebod om verder te gaan, steeds verder, in een wil tot macht als doel op zich. Hybris, de overmoed van hen die nooit ophouden - een doodzonde voor de Griekse beschaving - opgeëist als grondbeginsel. Wat is het verschil met progressief globalisme? In The Responsibility Principle (Prinzip Verantwortung) riep Hans Jonas veertig jaar geleden al op tot een voorzichtige benadering van grote wetenschappelijke, milieu- en bio-ethische vraagstukken, die in staat is de gevolgen van menselijk handelen te beoordelen. Een toekomstgerichte ethiek in naam van menselijkheid en grenzen.

Dan is er het mercatistische bijgeloof, de verdere verkondiging van de superioriteit - ja zelfs de uniciteit - van het model dat is gebaseerd op de privatisering van de wereld. Een passage van Javier Milei in Davos is verhelderend. “Er zijn geen tekortkomingen van de markt (...) omdat de markt een mechanisme van sociale samenwerking is waarin eigendomsrechten vrijwillig worden uitgewisseld. Het vermeende falen van de markt is een contradictie in zichzelf; het enige dat deze [publieke] interventie genereert zijn nieuwe verstoringen in het prijssysteem, die op hun beurt economische berekening, besparingen en investeringen belemmeren en zo uiteindelijk meer armoede of een smerige wirwar van regels genereren, (...) die de economische groei om zeep helpen. Als je denkt dat er sprake is van marktfalen, ga dan kijken of de staat er niet bij betrokken is, en als je dat vindt, doe de analyse dan niet over, want daar zit de fout”.

Macroscopisch is de individualistische tegenstrijdigheid en ethisch-spirituele onverschilligheid die neo-rechts deelt met zijn tegenstanders, louter concurrenten op de politieke markt. Beangstigend is de wrok tegen de publieke dimensie en de haat tegen de staat. De liberale optische illusie verwart de staat - de instelling die de wet waarborgt en het volk beschermt tegen anarchie en vijanden van buitenaf - met het collectivisme, dat ze haastig socialisme noemen. Ze gooien het kind met het badwater weg. Milei, de meest oprechte, maakt een ontmoedigende verwarring waarin moedige waarheden worden gediskwalificeerd door de geobsedeerde vergelijking staat is socialisme. “Feminisme, gelijkheid, genderideologie, klimaatverandering, abortus en immigratie zijn allemaal koppen van hetzelfde monster, dat als doel heeft de opmars van de staat te rechtvaardigen”. Als ze privaat gefinancierd worden, zijn ze dan OK?

Het idee van vrijheid wordt uitsluitend in economische zin misbruikt; hoe zit het met vrijheid van gebrek, van armoede, van onwetendheid, allemaal criteria die het mercatisme niet kent? Zelfs de afkeer van de woke-agenda wordt niet gedreven door morele criteria of het aanhangen van tegengestelde principes, maar door anti-staatsobsessie. “Het wokeïsme is niet meer en niet minder dan een systematisch plan van de partij van de staat om staatsinterventie en verhoogde overheidsuitgaven te rechtvaardigen, wat betekent dat onze eerste kruistocht, onze belangrijkste kruistocht als we het Westen van de vooruitgang willen terugwinnen, als we een nieuwe gouden eeuw willen opbouwen, de drastische vermindering van de staat moet zijn. “Alle psalmen eindigen in glorie. Opnieuw val je de gevolgen aan, niet de oorzaken. Natuurlijk is het liberalisme moreel onverschillig. Identiek aan zijn tegenstander is zijn gehechtheid aan de mythe van vooruitgang, niet gemeten in valse rechten, maar in Bruto Binnenlands Product.

De conclusie is dat de cultuuroorlog nog lang niet gewonnen is. Eer aan de moed van degenen die de kracht hadden om het te verkondigen, een welgemeend dankjewel aan de eerste maatregelen van Trump voor het recht op leven, voor de strijd tegen censuur, voor de strijd tegen gender, voor de rechtvaardiging van natuurlijke waarheden die ontkend worden door een waanzinnige dronkenschap. We staan achter iedereen die de waarheid spreekt, Agamemnon, de varkenshoeder of wie dan ook. Maar we zullen nooit een egoïstische, materialistische, bazige visie op de wereld en op sociale, burgerlijke en economische relaties aanhangen. Veel minder zullen we de haat voor de staat en sociale rechtvaardigheid (voor Milei, aberrant) toejuichen, de enige schilden van hen die weinig of niets hebben, en de Faustiaanse wedloop van transhumanisten. We kiezen het minste kwaad voor zelfverdediging, de reddingslijn om niet te vergaan. Een taxi, misschien de laatste in de nacht, in de hoop dat de rit niet te veel kost.

Bron