Diego Fusaro: "De oorlog van Biden en de NAVO tegen Rusland heeft China als voornaamste vijand"
28.05.2022
Wij hebben het geluk te kunnen spreken met de Italiaanse filosoof Diego Fusaro, welbekend bij de stamgasten van Adáraga. China is ongetwijfeld een van de grote mogendheden geworden (zo niet de allergrootste) en bijgevolg konden wij niet nalaten een van de meest kritische en lucide geesten over dit onderwerp te ondervragen.
Aan deze kant van de wereld, het Westen genaamd, een lijk dat overdekt is door het Yankee Atlanticisme, wordt China ons voorgehouden als een "bedreiging". In een multipolaire benadering, die in bepaalde opzichten analoog is aan die van Robert Steuckers en Aleksandr Doegin, betoogt onze Italiaanse denker dat het op zich niet legitiem is om natie-beschavingen zoals Rusland en China te bestrijden, en nog minder om dat te doen in naam van één machtspool en één enkele vorm van overheersing. De overheersing van het wereldschaakbord in de handen van één enkele macht, die van een Westen dat in werkelijkheid niets anders is dan het miasmatische moeras van het Noordamerikaanse Atlantisme, kan niet goed zijn voor de overige volkeren van de wereld.
De natie-beschaving van China heeft blijk gegeven van haar weerstand tegen het imperialisme en de verschillende veroveringen. De waanzinnige oorlogszucht van Biden zal nooit een hele wereld kunnen "verzwelgen", een hele levenswijze die bovendien economisch, militair en technologisch de overhand krijgt op het Atlantisme. Het Westen, dat niet langer Europa is, is niet langer een beschaving. Het is, in tegenstelling tot China en Rusland, een netwerk van staten dat niet meer overeenstemt met de volkeren die elk ervan omvat. Zij staat dus in dienst van het turbokapitalisme en haar interne tegenstrijdigheden hebben geen ander effect dan chaos te verspreiden. Het Yankee-imperium is niet langer het imperium van een natie, zoals het in het begin perfide voorwendde te zijn, door bezittingen te stelen van Amerikaans en Aziatisch Spanje, toen ons imperium al een lijk was. Die in 1898 begonnen roofpolitiek was nog een expansionistische buitenlandse politiek in dienst van een jonge natie, enigszins monsterlijk en halfbakken, en erfgenaam van het slaven-kapitalistische imperialisme van de Britten.
Maar vandaag regeren de Otaneske en Amerikaanse buitenlandse politiek en agressiviteit niet eens in termen van natie en imperium: zij regeren in termen van de wanhopige wederopbouw van de middelen voor de produktie van meerwaarde in een waanzinnig gefinancialiseerde en chaotische economie. De westerse economische chaos wil ons naar een beschavingschaos leiden. Maar de "Chinese muur" zal opnieuw een einde maken aan dergelijke barbarij. Hier zijn enkele vragen die Diego zo vriendelijk was exclusief voor Adáraga te beantwoorden.
Carlos X. Blanco: Denkt u dat de oorlog van Biden en de NAVO tegen Rusland in wezen een oorlog tegen China is?
Diego Fusaro: Het is natuurlijk ook, ik zeg het met nadruk, een oorlog tegen China. Maar niet alleen tegen China. Het is een oorlog tegen het Oostblok dat niet buigt voor het VS-imperialisme. In wezen bevinden wij ons op het hoogtepunt van de imperialistische expansie van de VS naar het Oosten, die nu in direct conflict is met Rusland en daarna met China. Daarom is het verzet van Rusland en China, de laatste bastions van verzet tegen het VS-imperialisme, vandaag zo belangrijk.
Denkt u dat China spoedig het grote wereldrijk zal worden of zal het op hindernissen en tegenstellingen stuiten?
China is, economisch en commercieel, nu al het grote rijk van de wereld, en juist daarom kan de dollarbeschaving er niet tegen en zal zij haar best doen om het omver te werpen. China heeft economische suprematie, de Verenigde Staten hebben militaire suprematie: het is duidelijk dat Washington zal proberen zijn militaire suprematie te gebruiken om China te vernietigen en ook zal proberen China zelf de schuld te geven door het af te schilderen als dictatoriaal en totalitair.
Is er een herkenbaar marxisme in de Chinese binnenlandse en buitenlandse politiek?
Het is zeker een heel ander marxisme dan dat van Mao, maar het is nog steeds marxisme, vooral wat betreft de macht van de communistische partij en het primaat van de ethische macht van de staat, zoals Hegel het zou noemen. China is maximaal soevereinistisch intern, en maximaal globalistisch extern. Dit is absoluut uniek. Een oude Chinese spreuk zegt dat men moet zijn als water, dat de vorm aanneemt van vaten. China blijft marxistisch, maar concurreert met de kapitalistische landen door tijdelijk hun gedaante aan te nemen en er tot nu toe in te slagen hen te verslaan.
Zitten de Amerikanen achter de groeiende China-fobie, is het de wil van Washington om zijn schulden niet te betalen of is het gewoon een machtsstrijd?
Zeker, de haat tegen China komt uit Washington en wordt vooral aangewakkerd door sleets neoliberaal blauw rechts, maar ze kan ook voor een groot deel aangewakkerd worden door even neoliberaal fuchsia links. Het overwinnen van links en rechts moet ook op dit punt gebeuren, d.w.z. op het geopolitieke vraagstuk: links en rechts zijn atlantici, wij moeten voor een multipolaire wereld zijn.
Is het waar en gevaarlijk dat China over de hele wereld land, mineralen en grondstoffen opkoopt? Ruilen wij het ene imperialisme in voor het andere?
China doet precies hetzelfde als alle andere kapitalistische landen, maar het doet het om welke reden: is het kapitalistisch geworden omwille van zichzelf of gebruikt het het kapitalisme met de bedoeling het te overwinnen?
Denkt u niet dat wij Europeanen al niet in staat zijn om sommige deugden van de Chinezen te waarderen: hiërarchie, familiegevoel, discipline?
Zeker, Europa is, als kolonie van Washington, reeds het slachtoffer van de beschaving van het niets, van de cultuur van de annulering. China is er nog steeds in geslaagd waarden te handhaven die het superieur maken aan deze beschaving van niets, die wij nu zijn, en die wij niet eens meer kunnen begrijpen.
Is er in dit land een eenheid tussen Confucius en Marx, zijn er nog vaste waarden of zal in China het grofste materialisme zegevieren?
Het is een thema waar Costanzo Preve vaak op hamert, namelijk het feit dat het marxisme in China altijd zijn eigen bijzondere karakter heeft gehad, omdat het geënt was op een vroegere en unieke Chinese cultuur, en aanleiding gaf tot een zeer bijzonder marxisme, dat ontoegankelijk was voor andere marxismen.
Zal een alliantie tussen China, Rusland en andere opkomende mogendheden een kans zijn voor Europa om het oude Amerikaanse juk, dat in 1945 werd gecreëerd, van zich af te werpen?
Dat zou zeer wenselijk zijn: tegen het monopolaire imperialisme van de VS, dat de mondialisering de gedwongen amerikanisering van de hele wereld noemt, is het te hopen dat er een multipolarisme ontstaat, d.w.z. een nieuwe multilaterale orde die een nieuw evenwicht schept en zo weerstand kan bieden aan het imperialisme van de VS. Zoals Kant zei in For Perpetual Peace, is een wereld met verschillende natiestaten, die zelfs met elkaar in conflict zijn, beter voor de idee van de rede dan een universele monarchie die ze allemaal onderwerpt, waardoor de wereld in anarchie ontaardt. Als wij multipolarisme willen, dan is dat omdat alleen dat een machtsevenwicht kan garanderen en dus een duurzame vrede, die niet de vrede van de kerkhoven is, om Kant nog eens te citeren, d.w.z. de vrede die de Amerikanen hebben gesloten, en die, om de oude Tacitus te citeren, de woestijn is. Daarom moeten wij meer dan ooit hopen op een geallieerd China en Rusland, soeverein in alle opzichten, van het militaire tot het monetaire, van het culturele tot het politieke, d.w.z. in staat om weerstand te bieden zonder te zwichten voor de voornaamste vijand, namelijk het imperialisme van Washington. Heel Europa zou zich eindelijk moeten bevrijden van het smerige imperialisme van Washington, dat het sinds 1945 tot een kolonie heeft gemaakt, en zich openstellen voor een Euraziatisch en multipolair perspectief. Mijn land, Italië, heeft meer dan 120 militaire bases van de VS: het is geen bondgenoot van Washington, het is een kolonie van Washington; er kan geen sprake zijn van democratie of vrijheid wanneer de beslissingen niet in Rome, maar in Washington worden genomen, dat wil zeggen, wanneer men een kolonie van de Verenigde Staten van Amerika is.
Vertaling door Robert Steuckers
