Ontkoppeling

In de komende decennia zal de term "ontkoppeling" ongetwijfeld het belangrijkste en meest gebruikte begrip worden. Het Engelse woord "decoupling" betekent letterlijk "ontkoppeling van twee systemen" en kan verwijzen naar een breed scala aan fenomenen - van natuurkunde tot economie. In alle gevallen verwijst het naar de ontkoppeling tussen twee systemen, en wanneer ze allebei in meer of mindere mate van elkaar afhankelijk zijn. Er is geen exact analoog voor de vertaling van dit woord in het Russisch, hoewel "ontkoppeling", "loskoppeling", "verbreken van een paar" een geschikte betekenis hebben. De Chinese taal, waarmee vanaf nu rekening gehouden moet worden, biedt de term 脫鉤 (tuōgōu), waarbij het karakter 脫 (tuō) "scheiding", "breuk" betekent, en het karakter 鉤 (gōu) "haak" betekent. Het verdient nog steeds de voorkeur om de Engelse term "decoupling" in het Russisch te houden, en we zullen nu begrijpen waarom.

In brede zin, op het niveau van wereldwijde beschavingsprocessen, betekent "ontkoppeling" iets dat recht tegenover "globalisering" staat. De term "globalisering" is ook Engels (alhoewel van Latijnse oorsprong). Globalisering betekent de vervlechting van alle staten en culturen met elkaar volgens de regels en algoritmen die in het Westen zijn vastgesteld. "Mondiaal zijn" betekent zoals het moderne Westen zijn, en zijn culturele waarden, zijn economische mechanismen, zijn technologische oplossingen, zijn politieke instellingen en protocollen, zijn informatiesystemen, zijn esthetische houdingen, zijn ethische criteria accepteren als iets universeels, totaals, als het enig mogelijke, verplichts. In de praktijk betekent dit dat niet-westerse samenlevingen "gekoppeld" worden aan het Westen, maar ook onderling, maar altijd op zo'n manier dat de westerse regels en houdingen als algoritme dienen. In wezen was er in een dergelijke unipolaire globalisering een hoofdcentrum, het Westen, en alle anderen. Het Westen en de Rest, om S. Huntington te citeren. De Rest was ontworpen om het Westen in te sluiten. En deze afsluiting zorgde voor integratie in één planetair wereldsysteem, in het wereld-"Rijk" van de Postmoderniteit met een metropool in het centrum van de mensheid, d.w.z. in het Westen zelf.

De toetreding tot de globalisering, de erkenning van de legitimiteit van supranationale instellingen - zoals de WTO, WHO, IMF, Wereldbank, ICC, EHRM enzovoort tot aan de Wereldregering, waarvan het prototype de Trilaterale Commissie of het Davos Forum is - was een daad van het koppelen van systemen, wat wordt uitgedrukt met een andere term "koppeling". Er werd een paar gevormd tussen het collectieve Westen en elk ander land, cultuur of beschaving, waarin onmiddellijk een bepaalde hiërarchie werd gevestigd - meester/slaaf. Het Westen vervulde de functie van meester, het niet-Westen de functie van slaaf. Het hele systeem van wereldpolitiek, economie, informatie, technologie, industrie, financiën en grondstoffen werd gevormd langs deze as van "coupling". In deze situatie was het Westen de belichaming van de toekomst - "vooruitgang", "ontwikkeling", "evolutie", "hervormingen", terwijl de rest van de wereld verondersteld werd zich af te sluiten voor het Westen en er achteraan te gaan volgens de logica van de "inhaalontwikkeling".

In de ogen van globalisten was de wereld verdeeld in drie zones - het "rijke Noorden" (het Westen zelf - de VS en de EU, evenals Australië en Japan), de "landen van de semi-periferie" (voornamelijk de vrij ontwikkelde BRICS-landen) en het "arme Zuiden" (alle andere landen).

China is sinds het begin van de jaren 1980 onder Deng Xiaoping betrokken bij de globalisering. Rusland op veel minder gunstige voorwaarden -- sinds het begin van de jaren 90 onder Jeltsin. De hervormingen van Gorbatsjov waren ook gericht op "coupling" met het Westen ("pan-Europees huis"). Later deed India actief mee. Elk land "capituleerde" voor het Westen, en dit betekende dat het zich moest aansluiten bij het globaliseringsproces.

Globalisering was en is van nature een Westers fenomeen, en aangezien de belangrijkste rol hierin wordt gespeeld door de VS en vooral door de globalistische elites die verbonden zijn aan de Democratische Partij en tegelijkertijd aan de neocons (aan de rechterflank), is het heel natuurlijk om Engelse termen te gebruiken om het te karakteriseren. Globalisering werd geïmplementeerd door middel van "coupling", en vervolgens handelden alle betrokkenen bij het proces volgens de regels en richtlijnen op alle niveaus - zowel mondiaal als regionaal.

De globaliseringsprocessen kwamen in een stroomversnelling vanaf het eind van de jaren 80 van de vorige eeuw, totdat ze in de jaren 2000 begonnen te stagneren.

De belangrijkste factor in deze kanteling van de globaliseringsvector was het beleid van Poetin, die eerst probeerde om Rusland erin te passen (toetreding tot de WTO, enz.), maar tegelijkertijd vasthield aan soevereiniteit, wat duidelijk in tegenspraak was met de belangrijkste houding van de globalisten - de beweging in de richting van de-soevereinisering, denationalisering en het vooruitzicht van de oprichting van een wereldregering. Poetin nam dan ook snel afstand van de marine en de Wereldbank, waarbij hij terecht opmerkte dat deze instellingen "coupling" gebruikten in het belang van het Westen en soms rechtstreeks tegen de belangen van Rusland ingingen.

Tegelijkertijd kwam China, dat het meest had geprofiteerd van de globalisering door zijn betrokkenheid bij de wereldeconomie, het financiële systeem en vooral de verplaatsing van de industrie die door globalisten van het Westen zelf naar Zuidoost-Azië was overgebracht, waar de arbeidskosten aanzienlijk lager waren, ook op het punt dat de positieve resultaten van een dergelijke strategie uitgeput raakten. Tegelijkertijd hield China zich aanvankelijk bezig met soevereiniteit op een aantal gebieden - het opgeven van de door het Westen geleide liberale democratie (de gebeurtenissen op het Plein van de Hemelse Vrede) en het instellen van volledige nationale controle over het internet en de digitale sfeer. Dit werd vooral duidelijk onder Xi Jinping, die openlijk de koers van China verkondigde, niet in de richting van een westers gecentreerd globalisme, maar in de richting van een eigen model van wereldpolitiek gebaseerd op multipolariteit.

Poetin nam de koers van multipolariteit actief over, en na hem begonnen andere landen in de semi-periferie, en vooral de BRICS-landen, steeds meer naar dit model te neigen.

De relaties tussen Rusland en het Westen werden vooral acuut met het begin van de SMO in Oekraïne, waarna het Westen de banden met Moskou snel begon te verbreken - op economisch (sancties), politiek (ongekende golf van russofobie), energie (sabotage van de gaspijpleidingen in de Oostzee), technologische uitwisseling (verbod op technologieleveringen aan Rusland), sport (een reeks vergezochte diskwalificaties van Russische atleten en een verbod op deelname aan de Olympische Spelen), enz. Met andere woorden, als reactie op de SMO, d.w.z. Poetins volwaardige verklaring van Ruslands soevereiniteit, begon het Westen met "ontkoppeling".

Vanaf dit moment krijgt de term "ontkoppeling" al zijn diepgaande inhoud. Dit is niet alleen een verbreking van de banden, maar een nieuwe manier van functioneren van de twee systemen, die voortaan elk volledig onafhankelijk van elkaar moeten zijn. Voor de VS en de EU lijkt "ontkoppeling" op een bestraffing van Rusland voor zijn "verkeerde gedrag", d.w.z. zijn gedwongen loskoppeling van de ontwikkelingsprocessen en -instrumenten. Voor Rusland daarentegen lijkt deze gedwongen autarkie, die grotendeels gladgestreken wordt door het behoud en zelfs de ontwikkeling van contacten met niet-westerse landen, de volgende beslissende stap op weg naar het herstel van volledige geopolitieke soevereiniteit, die sinds het einde van de jaren tachtig en het begin van de jaren negentig aanzienlijk was ondermijnd en zelfs bijna volledig verloren was gegaan. Wie er precies begonnen is met de "ontkoppeling", d.w.z. het verwijderen van Rusland uit de structuur van de westerse unipolaire globalisering, is nu moeilijk eenduidig te zeggen. Formeel begon Rusland met de SMO, maar het Westen moedigde het actief aan en provoceerde het op alle mogelijke manieren via zijn Oekraïense proxy-instrumenten.

In ieder geval hebben we te maken met het feit dat Rusland het proces van "loskoppeling" van het Westen en het globalisme dat het bevordert, is ingegaan. En dit is nog maar het prille begin. Rusland heeft nog andere onvermijdelijke stadia voor de boeg.

Allereerst zullen we consequent en fundamenteel moeten weigeren om de universaliteit van westerse normen te erkennen - in economie, politiek, onderwijs, technologie, cultuur, kunst, informatie, ethiek, enz. "Ontkoppeling" betekent niet simpelweg een verslechtering of zelfs een verbreking van relaties. Het gaat veel dieper dan dat. Het is een kwestie van het herzien van de fundamentele beschavingsattitudes die zich lang voor de twintigste eeuw in Rusland hadden ontwikkeld, waarin het Westen als model werd genomen en de keten van zijn historische ontwikkelingsfasen als een onbetwistbaar model voor alle andere volkeren en beschavingen, inclusief Rusland. De laatste twee eeuwen van het bewind van de Romanovs, de Sovjetperiode (met correctie voor kritiek op het kapitalisme) en nog meer het tijdperk van de liberale hervormingen van begin jaren '90 tot februari 2022 waren immers tot op zekere hoogte verwesterd. De afgelopen eeuwen is Rusland alleen maar bezig geweest met "kapitalisme", zonder de universaliteit van het westerse ontwikkelingstraject in twijfel te trekken. Ja, de communisten geloofden dat het kapitalisme overwonnen moest worden, maar pas nadat het was opgebouwd en op basis van het accepteren van de "objectieve noodzaak" van de verandering van formaties. Zelfs de vooruitzichten van de Wereldrevolutie werden door Trotski en Lenin gezien als een proces van "coupling", van "internationalisme", van buigen voor het Westen, zij het met het doel om een verenigd wereldproletariaat te vormen en zijn strijd te laten escaleren. Onder Stalin werd de USSR in feite een afzonderlijke staat-beschaving, maar alleen ten koste van het feitelijk loskomen van de normen van de marxistische orthodoxie en het vertrouwen op de eigen krachten en de oorspronkelijke creatieve genialiteit van het volk.

En toen de energie en de praktijken van het stalinisme opdroogden, verhuisde de USSR opnieuw naar het Westen volgens de logica van "coupling" en... viel op natuurlijke wijze uiteen. De liberale hervormingen van de jaren '90 waren een nieuwe sprong in de richting van "coupling", vandaar het Atlantisme en de pro-Westerse houding van de elites van die tijd. Zelfs onder Poetin probeerde Rusland in de eerste fase "coupling" koste wat het kost te behouden, totdat het in directe tegenspraak kwam met Poetins nog sterkere wil om de soevereiniteit van de staat te versterken (wat praktisch onhaalbaar was in de omstandigheden van voortdurende globalisering, noch in theorie, noch in de praktijk).

En dus gaat Rusland nu - al bewust, vastberaden en onomkeerbaar - de "ontkoppelingsfase" in. Nu is het duidelijk waarom we ermee hebben ingestemd om deze term in zijn Engelse versie te gebruiken. "Coupling" is integratie in het Westen, de erkenning van zijn structuren, waarden en technologieën als universele modellen, en de systemische afhankelijkheid ervan die hierop is gebaseerd, evenals de wens om zich erbij aan te sluiten, het in te halen, het te volgen - en op zijn minst substituten te importeren voor datgene waarvan het heeft besloten ons af te snijden. "Ontkoppeling" is daarentegen een afscheid van al deze houdingen, een vertrouwen niet alleen op onze eigen kracht, maar ook op onze eigen waarden, onze eigen identiteit, onze eigen geschiedenis, onze eigen geest. Natuurlijk beseffen we de diepte hiervan nog niet, omdat het westerlingisme in Rusland en de geschiedenis van onze "coupling" al enkele eeuwen aan de gang zijn. Weliswaar met wisselend succes, maar de penetratie van het Westen in onze samenleving is continu en dwingend geweest. Het Westen is al heel lang niet alleen buiten ons, maar ook binnen ons. Daarom zal "ontkoppeling" erg moeilijk zijn. Het omvat de meest complexe operaties om "alle Westerse invloeden uit de samenleving te verdrijven". Bovendien is de diepte van zo'n zuivering veel ernstiger dan zelfs de kritiek op het burgerlijke systeem in het Sovjettijdperk. In die tijd ging het om de concurrentie tussen twee ontwikkelingslijnen van één (standaard Westerse!) beschaving - kapitalistisch en socialistisch, maar het tweede - socialistische - model was gebaseerd op de ontwikkelingscriteria van de Westerse samenleving, op Westerse doctrines en theorieën, op Westerse berekenings- en evaluatiemethoden, op de Westerse schaal van het ontwikkelingsniveau, enz. Liberalen en communisten zijn het erover eens dat er maar één beschaving kan zijn, en ze zijn het er ook over eens dat dit de Westerse beschaving is - haar cycli, haar formaties, haar ontwikkelingsfasen.

Een eeuw eerder gingen de Russische Slavofielen nog veel verder en riepen op tot een systematische heroverweging en verwerping van het Westernisme en een terugkeer naar onze eigen Russische wortels. In wezen was dit het begin van onze "ontkoppeling". Het is jammer dat deze trend, die in de 19de en vroege 20ste eeuw in Rusland erg populair was, niet voorbestemd was om te overwinnen. Nu moeten we gewoon afmaken wat de Slavofielen, en na hen de Russische Euraziërs, begonnen zijn. We moeten het Westen verslaan als aanspraak op universalisme, globalisme en uniciteit.

Men zou kunnen denken dat het "ontkoppelen" ons door het Westen zelf is opgelegd. Maar het is waarschijnlijker dat het geheime werk van de Voorzienigheid hierin te zien is. Aan het voorbeeld van de opening van de Olympische Spelen 2024 in Parijs kan dit duidelijk worden waargenomen. Het Westen verbood Rusland om deel te nemen aan de Olympische Spelen. Maar in plaats van een straf, tegen de achtergrond van die esthetisch monsterlijke parade van perverselingen en zielige zwemmers die in het water van de Seine, bedekt met vuil en giftig afval, ineenduiken, werd het precies het tegenovergestelde - een operatie om Rusland te redden van schande en vernedering. Foto's van "ontkoppeling" in de sport illustreren levendig de genezende aard ervan. Door ons van onszelf af te snijden, draagt het Westen in feite bij aan ons herstel, onze wederopstanding. Rusland, dat niet wordt toegelaten tot het centrum van ontaarding en schaamteloze zonde, bevindt zich op een afstand, op een afstand. Dit is wat we vandaag beseffen als de Voorzienigheid. En zo is het.

Als we nu een blik werpen op de rest van de wereld, zullen we meteen merken dat wij niet de enigen zijn die de weg van de "ontkoppeling" zijn ingeslagen. Alle naties en beschavingen die voorstander zijn van een multipolaire wereldarchitectuur gaan hetzelfde proces in.

Onlangs hoorde ik hem in een gesprek met een grote Chinese oligarch en investeerder praten over ontkoppeling. Vol vertrouwen zei mijn gesprekspartner dat de "ontkoppeling" van China en de VS onvermijdelijk is en al begonnen is. De enige vraag is dat het Westen het wil uitvoeren op voorwaarden die gunstig zijn voor zichzelf, terwijl China precies het tegenovergestelde wil, namelijk zijn eigen voordeel. China heeft immers tot voor kort met succes positieve resultaten uit de globalisering gehaald, maar nu moet het model worden herzien en op zijn eigen model worden vertrouwd, dat China onlosmakelijk verbindt met het succes van de integratie van Groot Eurazië (samen met Rusland) en de uitvoering van het "One Belt - One Road"-project. Volgens een invloedrijke Chinese gesprekspartner is het de "ontkoppeling" die de essentie van de betrekkingen tussen China en het Westen in de komende decennia zal bepalen.

India kiest ook steeds duidelijker en resoluter voor multipolariteit. Tot nu toe is er nog geen sprake van volledige "ontkoppeling" met het Westen, maar premier Narendra Modi heeft onlangs openlijk een koers naar "dekolonisatie van de Indiase geest" verkondigd. Dat wil zeggen dat hier in dit gigantische land, de staatsbeschaving (Bharat), in ieder geval op het gebied van ideeën (en dit is het belangrijkste!), de weg wordt ingeslagen naar intellectuele "ontkoppeling". Westerse vormen van denken, filosofie en cultuur worden door de Hindoes van het nieuwe tijdperk niet langer als onvoorwaardelijk model geaccepteerd. Temeer omdat de herinnering aan de gruwelen van de kolonisatie en slavernij van de Hindoes door de Britten nog levend is in hun geest. Maar kolonisatie was ook een vorm van "coupling", d.w.z. "modernisering" en "verwestersing" (daarom steunde Marx het).

Blijkbaar is er in de islamitische wereld ook een volwaardige "coupling" aan de gang. De Palestijnen en sjiitische moslims in de regio voeren nu een echte oorlog tegen de westerse proxy in het Midden-Oosten - Israël. De volledige oppositie van moderne westerse waarden en houdingen tegen de normen van de islamitische religie en cultuur is al lang het leidmotief van het antiwesterse beleid van islamitische samenlevingen. De schandelijke parade van perverselingen bij de opening van de Olympische Spelen in Parijs heeft het vuur alleen maar aangewakkerd. En het is veelzeggend dat de autoriteiten van het islamitische Iran het felst reageerden op de belediging van Christus in de gruwelijke productie. De Islam is duidelijk gericht op "ontkoppeling", en dit is onomkeerbaar.

In bepaalde sectoren worden dezelfde processen geschetst in andere beschavingen - in de nieuwe ronde van dekolonisatie van Afrikaanse naties en in de politiek van veel Latijns-Amerikaanse landen. Hoe meer ze betrokken raken bij de processen van multipolariteit, en hoe dichter ze bij het BRICS-blok komen, hoe acuter het probleem van "ontkoppeling" wordt binnen deze samenlevingen.

En tot slot kunnen we vaststellen dat het verlangen om zich binnen de eigen grenzen te beperken steeds meer voelbaar wordt in het Westen zelf. Rechtspopulisten in Europa en Trump-aanhangers in de Verenigde Staten pleiten expliciet voor "fort Europa" en "fort Amerika", d.w.z. "ontkoppeling" van niet-Westerse samenlevingen - tegen immigratiestromen, het vervagen van identiteiten en desubernisatie. Zelfs onder de regering Biden, een overtuigd globalist en fervent voorstander van unipolariteit, zien we een aantal ondubbelzinnige stappen in de richting van protectionistische maatregelen. Het Westen zelf begint zich af te sluiten, d.w.z. de weg van "ontkoppeling" in te slaan.

We zijn dus begonnen met te zeggen dat het woord "ontkoppeling" het sleutelwoord voor de komende decennia zal zijn. Dit is duidelijk, maar nog maar weinig mensen beseffen hoe ingrijpend dit proces is en welke intellectuele, filosofische, politieke, organisatorische, sociale en culturele inspanningen het van de hele mensheid zal vergen - van onze samenlevingen, landen en volkeren. Terwijl we ons losmaken van het wereldwijde Westen, worden we geconfronteerd met de noodzaak om onze eigen waarden, tradities, culturen, principes, overtuigingen, gewoonten en fundamenten te herstellen, nieuw leven in te blazen en te bevestigen. Tot nu toe zetten we alleen de eerste stappen in deze richting. Dit is heel goed, maar de weg die voor ons ligt is niet gemakkelijk en lang. We moeten hier rekening mee houden en al het creatieve, spirituele en fysieke potentieel van onze samenlevingen consolideren.

"Ontkoppeling" is een praktische realisatie van het bouwen aan een multipolaire wereld.

Vertaling door Robert Steuckers