Diego Fusaro: de denker van het sociaal-patriottisme

Mijn eerste vraag is actueel: wat vindt u van de overwinning van Giorgia Meloni en Fratelli d'Italia bij de Italiaanse verkiezingen op 25 september? Deelt u mijn hoop dat dit het begin zou kunnen zijn van een breuk met de huidige orde (of wanorde...) in de wereld? Of vreest u juist dat er niets wezenlijks zal veranderen?

Helaas kan ik de hoop niet delen dat dit een nieuwe fase is of de belofte van een breuk met de dominante neoliberale orde. De neoliberale en Atlantische rechtervleugel van Giorgia Meloni vertegenwoordigt immers perfect het dominante systeem, gebaseerd op marktsoevereiniteit en complementair Atlantisch imperialisme. In die zin zeggen ze ten onrechte dat de partij van Giorgia Meloni een neofascistische partij is. In plaats daarvan is het een door en door neoliberale partij die minstens zo ver van het fascisme afstaat als het fuchsia-roze en regenboog links van vandaag van het communisme. De huidige neoliberale orde gedraagt zich als een adelaar met twee vleugels: we hebben de fuchsia-roze linkervleugel voor de galerie en de blauwe rechtervleugel van het geld. Neoliberaal rechts en links, dienstbaar aan het kapitaal, vertegenwoordigen de sociale top tegen de sociale bodem, het kapitaal tegen de arbeid, de kapitalistische globalisering tegen de soevereine en democratische naties. Daarom heeft in Italië de neoliberaal georiënteerde Enkelvoudige Partij opnieuw gewonnen, met haar afwisseling zonder alternatief. In het zesde canto van Purgatorio vergelijkt Dante Florence met een zieke die zich naar rechts en naar links van het bed draait om tijdelijke verlichting van zijn eigen lijden te vinden: Dit is wat de volkeren van Europa vandaag doen, door zich nu eens tegen neoliberaal rechts en dan weer tegen neoliberaal links te keren; daarom bestaat het echte revolutionaire gebaar dat gemaakt moet worden er allereerst in de dichotomie van rechts en links te overwinnen, die alleen in het voordeel is van degenen aan de top, om een nieuwe politieke geografie van degenen aan de onderkant te creëren, dat wil zeggen van het Volk van de arbeidersklasse en van de middenklasse.

Juist in uw betwisting van de huidige wereldorde wordt u vaak bestempeld als een "rossonero"/ een roodzwarte (in het Spaans zeggen we "rojipardo", d.w.z. "roodbruin", hoewel het correcte woord in Spanje "rojiazul"/"roodblauw" zou zijn), wat, zoals al duidelijk is gemaakt in uw vorige antwoord, inhoudt dat u zowel rechtse als linkse principes verdedigt. De echte, natuurlijk: niet de principes van liberaal rechts of "roze links", zoals u het noemt. Wat zijn die principes?

Laten we zeggen dat "rossonero" wordt gepresenteerd door het politiek correcte en ethisch corrupte enkelvoudige discours? Zelf beschouw ik mezelf voorbij links en rechts, als een onafhankelijke leerling van Hegel en Marx. Zoals ik in mijn boek Vivere e pensare altrimenti schreef, vandaag de dag is het noodzakelijk om linkse ideeën en rechtse waarden te hebben, en met linkse ideeën bedoel ik de verdediging van werk en solidariteit, de gemeenschap en de belangen van de arbeidersklasse. Met rechts bedoel ik het vaderland en de familie, eer en transcendentie. Niets van dit alles is vandaag te vinden bij het verbleekte blauwe rechts of het neoliberale fuchsia-roze links, die slechts aanhangsels zijn van de cultuur van het niets van het kosmopolitische kapitaal.

Onze samenlevingen worden gekenmerkt door een diepgaand conflict dat u vaak "klassenstrijd" noemt. Mijn vraag is: is er naast deze strijd van fundamenteel economische aard tussen "degenen aan de top" en "degenen aan de onderkant" niet nog een ander conflict dat, op een transversale manier, de fundamenten van onze beschaving doet schudden? Ik doel op het conflict tussen enerzijds degenen die, doordrenkt van materialisme en individualisme, de betekenis en schoonheid van de wereld willen vernietigen, en anderzijds degenen onder ons die vechten om deze te verdedigen en te versterken?

De klassenstrijd bestaat en, zoals de heersende klassen zelf zeggen, zij winnen deze in de vorm van een eenzijdige klassenslachting. De klassenstrijd bestaat vandaag, maar niet in de vorm die Marx ervan dacht: de nieuwe klassensamenstelling presenteert in feite aan de bovenkant het kapitalistisch-financiële oligarchische blok, aan de onderkant de vereniging van de middenburgerij en de arbeidersklasse. In de woorden van Hegel: de elitaire wereldmeester tegenover de populaire nationale horige. Maar de andere klassenstrijd van nu heeft ook te maken met het feit dat het niet alleen een materiële en economische strijd is, wat het zeker is. Het is ook een culturele en spirituele strijd, want de elitaire Global Master is geworteld in het postmoderne en nihilistische relativisme, in de cultuur van de annulering ("cancel culture") en in de nieuwe mentale orde die het niets van de globaliserende goederenvorm weerspiegelt.

De nationale dienaar van het volk daarentegen blijft geworteld in geschiedenis en cultuur, in traditie en gemeenschap, in banden met gebieden en mensen, met het heilige en met transcendentie, zodat de klassenstrijd ook een culturele strijd is, die ook wordt voorgesteld als een strijd tussen de vloeden van een grondgebied en de regulering, tussen deregulering en de normen die betekenis kunnen geven aan de wereld en aan het bestaan. De zogenaamde cultuur van opheffing ("cancel culture"), die een cultuur van uitwissen is, die bestaat uit het uitwissen van de hele cultuur, is de beste uitdrukking van de beschaving van het niets, dus de beschaving van de huidige mondiale plutocratische klasse, evenals de ontwikkelingsbeweging van het kapitaal die voorafgaat aan het niets van de bekende film en het boek The Neverending Story. Strijden in de klassenstrijd betekent vandaag de dag het verdedigen van de belangen van de middenklasse en de arbeidersklasse, proberen verder te gaan dan de reïficatie van het kapitalisme; maar ook proberen de opmars van het technokapitalistische niets te stoppen door onze beschaving, onze geschiedenis, onze cultuur te waarderen. Daarom is het verdedigen van Plato en Aristoteles voor Dotti vandaag de dag geen aristocratisch gebaar, maar het fundamentele gebaar van het verdedigen van onze beschaving.

Bron