Interview met Leonid Savin: "Wanneer de Europeanen weer een sterke identiteit hebben, kan niemand hen geestelijk en cultureel overheersen"

Interview met Leonid Savin: "Wanneer de Europeanen weer een sterke identiteit hebben, kan niemand hen geestelijk en cultureel overheersen"
Dit interview voor Deutsche Stimme werd afgenomen door Alexander Markovics

Geachte heer Savin, op het ogenblik zijn de diplomatieke betrekkingen tussen het Westen en Rusland gespannen. De EU beschuldigt Rusland en Belarus ervan een hybride oorlog te voeren. Het Westen verklaart bang te zijn voor een Russische militaire interventie in Oekraïne en beschuldigt Rusland ervan een oorlog te willen ontketenen, ook al heeft het zelf het akkoord van Minsk geschonden. De Duitse minister van Buitenlandse Zaken Annalena Barbock roept zelfs op om Nord Stream 2 tegen te houden.  Voert Rusland een hybride oorlog tegen de EU en de VS, of beschuldigen westerse politici president Poetin van misdaden waarvoor zij zelf verantwoordelijk zijn?

In feite beweren de EU en de VS nu al zes jaar dat Moskou een hybride oorlog voert en geïnteresseerd is in het verdelen van de Westerse samenleving. In feite spelen de Westerse regeringen dit spel veel efficiënter vanwege de politieke en ideologische fouten die ze dagelijks maken en vanwege de huidige staat van de democratie in hun landen (laten we niet vergeten dat de bureaucraten van de Europese Commissie niet eens door hun eigen volk worden gekozen).De staatsgreep van 2014 in Oekraïne werd georganiseerd door het Westen (vooral met financiële en diplomatieke steun van de VS) en ook tijdens de "Oranje Revolutie" daarvoor in 2004 steunden de landen van Europa en de VS geselecteerde politici daar. Dus waar is de "hybride oorlog" van Rusland hier?

Na het referendum op de Krim dat leidde tot de hereniging met Rusland, beweerde het Westen dat het om een "annexatie" ging, maar de Westerse landen vergeten de afscheiding van Kosovo in 1999, die door de NAVO werd gesteund. Toen in Odessa 100 mensen levend werden verbrand door neonazi's en de autoriteiten dit niet verhinderden, keek het Westen niet. Rusland kon niet achterover leunen en wachten tot zich op de Krim hetzelfde scenario zou voltrekken (en dat is ook precies wat werd voorbereid door de strijdkrachten die in februari 2014 met succes de staatsgreep pleegden).

Alexander Dugin en Leonid Savin.

De term "hybride oorlogsvoering" is oorspronkelijk bedacht door de Amerikaanse marine om complexe gevechtssituaties te beschrijven waarbij verschillende actoren betrokken zijn. Later werd dit politieke merkteken van Kaïn gebruikt om elk soort Russische activiteit te brandmerken (economisch, politiek, diplomatiek, enz.). Als Moskou stappen onderneemt in zijn economische betrekkingen of nieuwe contacten initieert, wordt dit door het Westen onmiddellijk bestempeld als "hybride oorlogsvoering". Ik ben er echter vrij zeker van dat elke inactiviteit ook als "hybride oorlogsvoering" zou worden bestempeld. Het Westen zou onmiddellijk beweren dat Rusland bezig is een nieuw IJzeren Gordijn op te trekken. We zitten in een vreemde situatie, vind je niet?

Sinds het einde van de Koude Oorlog heeft het door de VS geleide Westen verscheidene unilaterale acties ondernomen en oorlog gevoerd tegen Joegoslavië, Irak, Afghanistan en Libië. Dit "unipolaire moment" veroorzaakte chaos, massaal geweld en vluchtelingenbewegingen over de hele wereld. In haar onlangs gepubliceerde boek Ordo Pluriversalis. The End of Pax Americana & the Rise of Multipolarity, pleit u voor een multipolaire wereld met meerdere machtscentra in plaats van westerse overheersing. Westerse critici van dit concept beweren dat een multipolaire wereldorde zou leiden tot meer conflicten en grotere instabiliteit in de wereld. Wat zijn de voordelen van een multipolair systeem ten opzichte van de westerse hegemonie, vooral voor de Europeanen?

Vanuit het perspectief van het Westen zal multipolariteit altijd worden voorgesteld als een onstabiele en semi-anarchistische wanorde, omdat de westerse visie op multipolariteit gebaseerd is op het vorige multipolaire tijdperk, dat eurocentrisch en kolonialistisch was. Nu is de situatie veranderd en is het centrum van de wereldeconomie naar Azië verschoven. Bij multipolariteit gaat het echter niet alleen om een machtsevenwicht, maar vooral om een zorgvuldig herstel van de eigen geschiedenis en tradities en om de ontwikkeling van het culturele potentieel van etnische groepen en volkeren overal ter wereld. Er bestaan vele unieke vormen van bestuur, rechtspraak en rechten, geworteld in duizenden jaren ervaring.

Het neoliberalisme (hoewel helaas zeer succesvol in de jaren negentig en tot voor kort) kan geen aanspraak maken op wereldwijde geldigheid (wat natuurlijk ook geldt voor andere varianten van politieke ideologieën). Slechts één systeem kan nuttig zijn voor de hele wereld en dat is het pluriversalisme. Dit kan controversiële elementen bevatten, maar het is normaal omdat het natuurlijk is. Kijk naar de wereldkaart en u zult zien dat het politieke Westen (de transatlantische alliantie) slechts een deel van de wereld is en niet eens het grootste deel! Tot nu toe heeft het een enorme invloed gehad op de hele wereld, maar deze is nu aan het afnemen.
Vanuit Europees oogpunt betekent multipolariteit meer soevereiniteit en onafhankelijkheid van de VS. Er zijn reeds initiatieven voor Europese autonomie, gesteund door Duitsland en Frankrijk, maar in werkelijkheid zijn deze niet haalbaar tenzij men zich afscheidt van Washington. De VS streven hun eigen agenda na in de EU, door anti-Chinese en anti-Russische propaganda te verspreiden om verschillende angsten onder Europeanen aan te wakkeren. Maar Europa is voorbestemd om met Rusland samen te werken (in mindere mate met China) omdat wij buren zijn en samen op het Euraziatische continent leven. Dit is een duidelijk feit.

Tegen deze achtergrond is het tragisch te zien hoe de Cancel-cultuur zich in Europa verspreidt en hoe een nieuwe soort decadentie vele landen meesleurt naar de afgrond. De nieuwe vormgeving van de wereld in het kielzog van de multipolariteit kan Europa helen en helpen zijn eigen plaats en zijn eigen weg in de wereldpolitiek te vinden.

De toekomst van de internationale betrekkingen en de geopolitiek is onder deskundigen een veelbesproken onderwerp. Terwijl Samuel Huntington een "botsing van beschavingen" poneerde, spreekt Mohammad Khatami van een "dialoog van beschavingen". Welke voorspelling is volgens u het meest waarschijnlijk en wat kunnen anti-globalistische activisten en partijen doen om een vreedzame coëxistentie van beschavingen mogelijk te maken?

Huntington sprak over de "botsing der beschavingen" niet in termen van een onvermijdelijk noodlot, maar als een waarschuwing. Velen lezen zijn werk niet goed, of zelfs helemaal niet, net zoals veel liberalen in onze tijd Adam Smith niet lezen. Maar wat belangrijk is aan zijn werk is dat het duidelijk stelt dat er meerdere beschavingen bestaan! Niet slechts één, zoals veel westerse geleerden eerder suggereerden, maar vele! Een veelheid van beschavingen betekent op haar beurt automatisch een veelheid van verschillende politieke systemen.

Het probleem met veel anti-globalisten is dat zij de politieke cultuur van andere volkeren zien door de lens van hun eigen vijandige stereotypen.  Dit is een nieuw soort exclusivisme. Wij moeten het beginsel van etnocentrisme, gebaseerd op de dubbele codering van "wij-groep" en "andere-groep", vergeten en beginnen te denken vanuit een punt van verdiepende inclusiviteit. Ik ben me ervan bewust dat dit alles niet gemakkelijk is. Maar we moeten het gaan doen! Als wij een brug willen slaan tussen beschavingen, dan is het verstandiger om te spreken in de talen van deze beschavingen en niet de taal te gebruiken van de pseudo "beschaving" die de huidige wereldmaatschappij van consumentisme en financieel kapitalisme vertegenwoordigt.  

Als gevolg van het heersende materialisme, de sociale chaos, het individualisme en de vervreemding in het moderne Westen, groeit het aantal Europeanen dat terug wil keren naar de traditionele vorm van hun beschaving. In uw boek "Ordo Pluriversalis" stelt u het begrip pluriversaliteit voor om aan te tonen dat een alternatief voor de kapitalistische en moderne maatschappij van het Westen mogelijk is. Leg het concept pluriversum/pluriversaliteit uit en de betekenis ervan voor een toekomstige multipolaire wereld!  

De kapitalistische en moderne samenleving is gebaseerd op de standaardisatie en nivellering van alles tot één enkele norm. Vandaar het superioriteitsdenken en het racisme die diep geworteld zijn in de Westerse samenleving. Paradoxaal genoeg wordt deze mentaliteit nu ontketend in niet-westerse samenlevingen. Verschijnselen zoals medische behandelingen om de huid lichter te maken in sommige Arabische landen zijn het gevolg van de westerse dominantie die aan die regio is opgelegd (er zijn immers ook mensen met een blanke huidskleur in Jakoetië in het noordwesten van Rusland, maar die hebben het Midden-Oosten nooit veroverd). Wanneer wij spreken over het pluriversum, bedoelen wij de veelheid van wereldbeelden. In het Andesgebied van Ibero-Amerika en in diep Afrika volgen de mensen hun eigen eeuwenoude tradities. Sommige elementen komen overeen met de Indo-Europese traditie (omdat we op dezelfde planeet leven en dezelfde zon en maan zien), maar andere niet. Wij vinden er zeer unieke systemen van openbare discussie en politieke zowel als economische modellen van zelforganisatie - die alle moeten worden bewaard en ontwikkeld.

De ervaring van andere volkeren kan ook leerzaam en nuttig zijn voor "geavanceerde" samenlevingen. Ten eerste moeten wij andere volkeren als gelijksoortige entiteiten beschouwen. De Russische geograaf Nikolai Miklukho-Maklay (foto) was waarschijnlijk de eerste cultureel antropoloog die een rassenhiërarchie ontkende en verklaarde dat "primitieve" volkeren uit andere delen van de wereld gelijk zijn aan Europeanen. Onder auspiciën van de neoliberale ideologie horen wij vandaag in het Westen soortgelijke slogans, maar in de praktijk manifesteren zij zich alleen in acties zoals "Vluchtelingen welkom!", de "Cancel Cultuur", enz. Tenslotte is er niet slechts één mondiaal politiek systeem, aangezien de aarde geen schijf is, maar een systeem dat bestaat uit vele systemen met verschillende organisatielagen.

Veel critici van het globalisme in het Westen staan enerzijds zeer positief tegenover het Russische verzet tegen het Amerikaanse imperialisme, maar staan anderzijds sceptisch tegenover samenwerking met China en Iran vanwege hun verschillende politieke systemen en religieuze overtuigingen. In het geval van een alliantie vrezen zij voor een export van het systeem zoals de Europeanen met de amerikanisering hebben meegemaakt. Denkt u, als beproefd geopolitiek deskundige en kenner van de moslimlanden in Azië, dat deze vrees terecht is?

Naast Iran en China zijn er nog vele andere landen en culturen in Azië. Soefisme is anders dan de Saoedische soennitische islam. De sjiitische islam komt niet alleen voor in Iran, maar ook in Azerbeidzjan (waar men ook alcohol drinkt) en in specifieke vormen in Syrië en Libanon, maar ook in Afghanistan en Pakistan. Het zou uiterst dwaas zijn om de moslimlanden van Azië te zien als een verenigd moslimblok, omdat zij vele culturele gewoonten en tradities kennen, die op hun beurt verschillende markeringen hebben als nomaden, clans, etnische groepen en stammen. Ze hebben allemaal een betekenis. Zelfs als wij de moslimwereld bezien vanuit het oogpunt van de multipolariteit, bestaat deze niet uit één pool, maar uit vele.

In Noord-Afrika en West-Azië vinden wij een zeer interessante mengeling van soefi-tradities, Berber-cultuur en overblijfselen van zowel het Byzantijnse als het Ottomaanse Rijk. In Centraal-Azië vinden we zeer sterke invloeden van nomadische elementen en post-Sovjet-nostalgie, in Zuidwest-Azië een smeltkroes van inheemse elementen, nieuwe scholen van islamitisch reveil die zijn ontstaan binnen een post-koloniale/anti-koloniale matrix. Maar wat bij dit alles van belang is, is dat alle genoemde regio's in Eurazië liggen (Noord-Afrika is er historisch en geografisch mee verbonden, om deze reden heeft Halford Mackinder Eurazië en Afrika als één eenheid beschouwd, die het Wereld Eiland wordt genoemd).

Rusland ligt in het centrum van Eurazië. Een mythische wal werd gebouwd door Alexander de Grote ter bescherming tegen Gog en Magog aan de Kaspische kust bij de stad Derbent - het is de meest zuidelijke stad van Rusland in wat nu de Republiek Dagestan is (in feite nam hij een andere route tijdens zijn veldtocht naar Bactrië en India). Daarom is China zo geïnteresseerd in de aanleg van infrastructuur als onderdeel van de Nieuwe Zijderoute via Rusland om een verbinding met Europa tot stand te brengen. De Noord-Zuid-corridor verbindt Iran en geeft Rusland toegang tot ijsvrije havens. Een soortgelijke corridor zal ook via Pakistan worden aangelegd.  Dit is de kwestie van de Euraziatische geopolitiek en zij opent grote perspectieven. Voor Europeanen kan dit alles een beetje verdacht lijken. Vanuit pragmatisch oogpunt kun je de vraag stellen: "Wat zullen we onder deze omstandigheden bereiken?" De economische motor van de wereld is niet langer het Westen, maar Azië.
Tenslotte is elke export van culturele en religieuze waarden niet mogelijk als u ze verwerpt. Na de ineenstorting van de Sovjet-Unie waren er bijvoorbeeld veel afgezanten van westerse sekten en oosterse godsdiensten in Rusland, maar zij hadden geen succes. De Russen keerden in feite terug naar hun eigen wortels - het orthodoxe christendom (Natuurlijk hebben wij ook volgelingen van het boeddhisme, de islam en het jodendom. Rusland is trouwens ook een van die landen waar er aanhangers zijn van het traditionele heidendom zoals dat in Europa bestond). Wanneer de Europeanen weer een sterke identiteit hebben, kan niemand hen geestelijk en cultureel overheersen. U kunt de Russische ervaring bestuderen in termen van het herwinnen van uw eigen geestelijke soevereiniteit en wij zullen u graag helpen! 

Hartelijk dank voor het interview! 

Leonid Savin is hoofd van de administratie van de Internationale Euraziatische Beweging, lid van de Militaire Wetenschappelijke Vereniging bij het Ministerie van Defensie van de Russische Federatie en lid van de Stuurgroep van het Internationale Forum voor terrorismebestrijding in Islamabad. Hij is de auteur van talrijke boeken, wetenschappelijke publicaties en bijzondere studies over internationale betrekkingen, politieke filosofie, geopolitiek en internationale conflicten.