De afgelopen twee jaar heeft de wereldwijde publieke opinie een spectaculaire ommezwaai gemaakt ten opzichte van Israël, die de laatste maanden nog is versneld door de grote zichtbaarheid van de etnische zuivering door de Joodse staat in Gaza.
Jemen. Brigadegeneraal Saree lijkt vastbesloten. De Jemenitische strijdkrachten zullen geen enkel koopvaardijschip meer doorlaten dat vervolgens via de zee en het Israëlische grondgebied vaart. En dit ongeacht de lading, de bestemming en de vlag.
De gebeurtenissen in het Heilige Land zijn niet alleen nu, maar al sinds het midden van de twintigste eeuw van buitengewoon belang. De oprichting van de Joodse nationale staat Israël op het grondgebied van Palestina, dat na de opdeling van het Ottomaanse Rijk onder Brits mandaat stond, was verre van een gewone politieke daad.
Slechts enkele dagen geleden sommeerde de Amerikaanse ambassadeur in Turkije, Tom Barrack, Libanon om Hezbollah te ontwapenen, anders zou het land gezamenlijk door Syrië en Israël worden aangevallen.
Vrede is terug in het Midden-Oosten. Of beter gezegd, een schijn van vrede, omdat Netanyahu duidelijk geen enkele intentie heeft om zich eraan te houden. En Iran lijkt klaar om blow-by-blow terug te slaan.
In de eerste fase heeft Israël inderdaad een verwoestende klap uitgedeeld aan Iran. Het heeft de militaire leiding en veel wetenschappers uitgeschakeld, waardoor het militaire potentieel van de Islamitische Republiek ernstig werd ondermijnd. Het leek alsof deze snelle, oorverdovende en verraderlijke aanval de uitkomst van het verdere conflict zou bepalen.
Iran (in het Perzisch Eran Shahr “Koninkrijk van de Ariërs”), van oudsher Perzië, heeft bijna 90 miljoen inwoners en een oppervlakte van 1,6 miljoen vierkante kilometer, of zo groot als vier en een halve Duitse staat. Iran heeft uitstekende natuurlijke grenzen, een strategische ligging, een uitgesproken nationaal zelfvertrouwen en een diepe traditie van eigen staat.
Na de arrestatie van de burgemeester van Istanbul, Ekrem İmamoğlu, zijn er ernstige onrusten uitgebroken die blijven escaleren in Turkije. De crisis verergert. Maar om de situatie goed te analyseren, moeten verschillende factoren in overweging worden genomen.
De Syrische anti-Assad coup werd georkestreerd door de administratie van Biden met actieve betrokkenheid van Erdoğan via globalistische proxy's van Al-Qaida. Het belangrijkste doel was om de zwakte van Rusland te tonen en Trump hierover te misleiden. Dat was een valstrik voor Trump.
Hij heeft Syrië zonder slag of stoot verslonden, een deel van het grondgebied overlatend aan Israël. Maar in Tel Aviv moeten ze zich niet te veilig voelen voor de toekomst. Nu richt Erdogan zijn blik op Abchazië, dat onder Russisch bestuur staat, als eerste stap naar de oprichting van een Circassië dat onafhankelijk is van Moskou maar wel afhankelijk van Ankara
©2000-2025